Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 9

þetta eptir af hinni 1. greín: “en slík ai hafa aldrei
“fundist í gódri íslendsku” — og þar er líka raergur-
inn í! “Slík ai hafa aldrei fuudist í gódri íslendsku”!
Ifvað þíöa þessi orð? Eða — rjettara að seígja: hvað
þíðir ai í þessura blessuðuin orðura? Annaðhvurt
hljóð eða stafi. Sjeu það stafir, þá er ekkji um að
villast; og þá hefir Eggjert uaumlega rjett að mæla
— því stafirnir ai finnast að minnsta kosti í Islend-
íngabók. Sjeu það hljóö, þá er tvennt til — al °S
aí. Að (hljóðsetníngjin) ai finnist ekkji í (“gódri”)
íslenzku, raun vera satt, og raá líka vera það okkar
vegna. Enn aí er til, bæði i góðri íslenzku og
vondri, so fraraarlega aliir eða flestallir Islendíngar
kveða að aci eíns og aí. Og hvar er nú röksemdin
á raóti því, að skrifa Jíka aí, eíns og lesiö og talað
er? Jeg hefi dreígist á við Arnabjörn, að láta eíns
og Eggjert væri að tala um aí (aú og öí), og skal
líka enda það. Jessvegna gjeri jeg, að Eggjert hafi
sagt: “aí — stafirnir — hafa atdreí funndist í góðri
íslenzku”. Jjað g.jetur vel verið ! Yið liöfum aldreí
sagt, að þeír hafi funndist; enn hitt höfura við sagt,
og seígjum enn, að þeír ættu og eígi að finnast.
2. greín. “Sú hiu spónnýa uppáfinníng nockurra landa
“vorra, ad stafa Ausbjörn, Aumundi, Skaulholt,
“finnst í höndlunarbókum Islandsfara”. Vel fer nú
enn! “Spónnýar uppáfinníngar” eru ekkji æfinlega
vitlausar; og varia mun so loku firir skotið, að ekkji
finnist eítthvað, sem rjett er, í “höndlunarbókum
“Islandsfara”. Enn “hún finnur eíngar ástædur, né
“fundid lieíir hjá nockrum ritmeisturum vors óspilta
“módurmáls”! Jetta eru atriðisorðin í 2. greín; og
mun efni þeírra vera, að hinir fornu stafsetn-
íngarmenn og rithöfundar hafi ekkji skrifað
aú (= á), enda ekkji leítt rök til, að sú stafsetn-
íng væri rjett. Enn hrindir þetta nokkru í stafsetu-