Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 15

15
honum”! j>etla er nú og. Samt er varla hundrah í
hættunni, þó honum iröi þaö. ekkji er eíns og
}iar af ieíöi, aö reglur lians um stafsetnínguna
hljóti aö vera rángar — nema ef aö allt er rángt, sem
öllum ber ekkji saman um. j>ar aö aukji mun ekkji opt
vera so ástatt, að síuum heírist hvurt hljóð, að því frá-
teknu, þegar jieír, sem eru skjilníngs-tæpir, láta mindir
stafanna villa sig. sem nú kjemur, að sá sem bír
til reglur um stafsetníngu meígi ekkji ætlast til, að aörir
“hendi j)ad hl jód, sein hann þykist heyra, ef j)eim lieyr-
ist ödruvísi”, er líka satt. jj\í hann má enda gánga
aö j)ví vísii, aö sumir, sem lieírist eíns og honum, beri
samt á móti j>ví, annaöhvurt af jirái eöa j)ótta. — “Ilvört
“heldur sein ritreglumadur sundurgreinir einhvör hljód,
“sem brýn naudsýn ber til, eda hvad annad hann leggur
“hönd á, þad sem til re'ttrita heyrir, j)á verdur hann
“ad halda sömu stefnunni, og allur þorri gérir landa
“hans.” Sje jietta satt, stendur ekkji steínn iíir steíni
í stafsetníngar þættinum. Enn ef hitt er sannara, að
hið rjetta eígi að bera sigur af venjunni, jiegar j)eím
lendir saman: þáerallt undir því komiö, livurt rjettara
er, aö stafa eíns og við viljum, eða eíns og “allur þorri
gérir” samlanda vorra. “Hanu á ad láta sér miklu varda
“um ritvenjuna’’. Ekkji nema húu sje rjett! Og á hann
þá ekkji aö láta sig uin hana varða af því hún sje
venja, heldur af því hún sje rjett. “Hann verdur
“ad bera sig ad leida í ljós reglurnar, sera hún geingur
“eptir, og stadfesta þær med því ad sýna manni, livará
“þær bygdar séu og ad ecki megi af þeim bregda”.
Enn sjeu þær rángar — á liann þá samt sem áður að
bera sig að “stadfesta þær” og “sýna manni, að ecki
megi af þeim bregda”?! “jþessum reglum (ritvenjunnar)
“má hann ecki hagga, nema j)ar sem ein reglan er ann-
“ari í móti, þá skal hann kippa því í lidinn, og lagfæra
“þad sera rángt kann ad vera”. 3?egar so ber undir,