Fjölnir - 01.01.1837, Síða 26

26
það eru beztu og meíulausnstu liortittirnir í öllum rím-
unura. Til eru líka stærri hortittir, so sem þegar skáldiö
seígir: “kát, og fe'kk til fulls Förgun sorgar lilýa
(1., 22.), eða “átti med tir/nar háttum tiginn nid” (1., 24.),
eöa “bre'fin lánar (!), hest, med skil A bóli, stólkonúngi”
(4., 50.), eða “trúr med reni höti", (6., 22.), og annað
þaðan af verra.
Nú er að minnast á kjenníngarnar: þær eru, eíns og
Jög gjera ráð firir, töluvert mirkar og reknar saman,
hvur annarri vitlausari, og sumar so óviðfeldnar og voða-
legar meðferðar, að hvur maður ætti að vara sig á, að
nefna þær, so liann brjóti ekkji úr sjer tennurnar í
slíku hraungríti. Kvœða-gjiðja skálzins heítir “greina
sköguF' og “ibud fræda nægda" (1., 7. og 8.); skálda-
mj'öðurinn heitir “bodnar kcita" (1., 7.); jörðin heítir
“hcima löd" (? 1., 3.), Sídhötts hrínga strindi (2., 24.),
“Gángrádar hríngs hur/la (4., 19.), “Grana elja' (I 5.,
30.), “aldar bátur" (? 9., 11.), og mart annað þessu líkt;
sjórinn lieitir “náhvals skér" (5., 17.), “sila for" (13.,
17) og “varar mýri' (13., 32.); skjip heítir “ncglu nadra"
og “fljóta himinhrjótur" (6., 14.); maður heítir “þambar
vidur" (9., 27.), og “sverda verdángur" (? 13., 12.);
kona heítir “Glanna fndu feima" (2., 57.), “smaragds
kyrja" (4., 39.), “tregu sóF' (4., 51.), “bjálfa Ydun"
(5., 45.), “ósa kérta skidd" (7., 12.) og “hringa gisting"
(9., 36.); sverð lieítir auk annars Hárs skýmur (2., 18.);
blttðið: “sára kéldur"; sárin: “svcrda mord' * (2., 59.);
kjinnarnar: “þagnar hlídir" (? 2., 55.) og hugurinn.
“andar krá" (6., 28.). j>essar kjenníngar eru ekkjert
úrval; þær eru gripnar af handabófi, rjett eíns og þær
urðu first firir mjer; og verið gjetur, jeg liafi ekkji skjilið
þær allar rjettilega, og sumar eígi að þíða eítthvað annað.
Jeg þori ekkjert um það að scigja; kveiinfólkjið veröur
að skjera úr því.