Fjölnir - 01.01.1837, Blaðsíða 30

30
“sjálfrar sín. er fljótsjeð, að þessi viðburður er
“fullgott irkjis-efni, ef skálil ætti raeð að fara; og það
“hefir sá fundið, sem orkti kvæðið í Sunuanpóstiiiura,
“þó báglega tækjist að irkja. Hann hefir ekkji varaö sig
“á, að það mundi verða viðbjóðslegt og stiggja feguröar-
“tilfinníngu allra þeírra, sem þessháttar tilfinníng er
“nokkur í, þegar hann er að lísa konunni, hvað hún sje
“skjinhoruð og húsgángsleg og hvurnig hún situr og
“tínir af sjer ræflana* spjör firir spjör, so hún er orðin
“alls-nakjin eptir firir augum lesandans; auk annarra
“smámuna , til að minda: “fóta kann ei framróa árum”,
“o. s. fr. — Jeg er ekkji skáld, eíns og þú veízt, og
“sendi þjer ekkji kvæðið mitt í því skjini, að þjer muni
“þikja nokkuð til þess koma; heldur so þú sjáir, hvað
“jeg vildi hinn maðuriun hefði forðast að seígja; því
“jeg liefi borið mig að sneíða hjá öllu, sem mjer fjell
“verst við í skáldskapnum hans”. — —
Kunníngji góður! Nú höfum við gjert þjer grikk,
og prentað þenna kafla úr brjefi þínu; og þar á ofan
prentum viö kvæðið þitt, sera þú “orktir upp aptur” —
þó okkur (þjer að seígja) þikji raunar lítið til þess
koma — so almenningur gjeti borið bæði kvæðin sainan,
og skoriö so úr, hvurt betur hafi tekjist.
Fíkur ifir hæðir og frostkaldaun rael,
í fjallinu dunar, cnn koraið er jel,
snjdskjíin þjóta so ótt og ótt;
auganu hvcrfur ura heldiinmu nótt
vegur á klnkanum kulila.
') Sunnanpósturinn kullar þá “tjörgur”.
utgg.