Fjölnir - 01.01.1837, Síða 32

32
imiður-iíst blíðasta! börnunnm liúð,
blcssi J)ig jafnan og efli þitt ráð
guð, sem að ávögstinn gjcfur.
KJISSTU MIG APTUR.
Undrast þú ekkji, mín Svafa!
Jxí eí nema' á stángli
orð fái’ eg eítt i senn flutt af
audþreingslum megnum —
og að þig aptur eg nálgast,
þó áðan við lcjisstumst;
ittu mjer ekkji samt frá þjcr,
eg á nokkuð hjá þjer.
Manstu’ ci, að munir okkrir
þá mættust í dirum?
Sála min þá, min Svafa!
þjer settist á varir;
þóttist hún rik’ þar á rósa
þeim rauða beð lá hún;
enn þar hún dottar í dái
og dreímir þig, Svafa!
Veizt þú nú, I/f mitt, hin Ijúfa!
þjer liggur á vörum;
lcífðu’, að það sofanda sjúgji’ eg
úr sólfugra beðnum;
láttu ei bana mig biða,
cg bið þig, mín Svafa!
gjefðu mjer önd mina aptur,
og aptur mig kjisstu.
Þ.