Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 39

aiula stirkja”; og mart fleíra, sem jeg er öldúagjis búiuii aö
gleíma. jietta gjekk greítt; eiula muu tilsögniu liafa veriö
eínhvur hin bezta, sem auöiö er aö fá, Jiar sem móöir mín
var. A 8. ári mun jeg liafa lært hin latínsku paradigmata
(þ. e. firi rm i u d i r hinna latínsku br eí tí nga, eda sín-
ishorn þeírra), og varö á 9. árinu sæmilega liðugur aö
“deklíuera, koinparera, konjúgjera”, sem |iá var kallaö,
og mjer þótti skrítin íþrótt, sem mig ránkar viö, jeg
liafði stuudum gaman af aö brúka viö íslenzkuna okkar,
og sagði t. a. m. “vakrior, vakerrimus”, þegar jeg var
að tala um hesta. 1768, þegar jeg var 10 vetra, varmjer
koiniö í kjennslu til sjera jjorleífs Bjarna-sonar, prófasts í
Reíkholti; og naut jeg síðan hans tilsagnar 11. og 12. æfi-
árið. Firsti veturinn gjekk mestallur til að læra að skrifa,
sem lítið var birjað og með litlu lagi. Seínasta veturinn var
jeg farinn að lesa eítthvaö lítið í Cornelio, og slampaðist
stundum á, að gjöra so stíl, aö ekkji voru raálvillur í. 5á
fór faðir miiin að sækja um skóla haiula mjer; eun jeg
þótti of úngur, og var ekkji fermdur. 13. aldurs-ár inilt,
1771, var jeg því heíma lijá föður mínurn. Hann vaudi
migvel á aö “deklíuera”, o. s. f., ogkjenndi injer grísku,
sem haun var furöu góður í, og gantaöi mig til aö fara
að bera viö aö gjöra látíusk vers undir íinsuin (metris —)
bragarliáttum, er hann vissi undra góö skjil á — so jeg
orkti þá með þessu inóti mikjið rusl þann vetur, eínk-
um bísna kafla af Tíma-rímu, sem jeg er öldúngjis búinn
að tína; og tel jeg það ekkji meö skaða mínum. Jiotta
varð saint til þess, að faðir minn hafði heldur gaman af
mjer, og jeg tíndi ekkji niður. Árið eptir, 1772, var
jeg fermdur um haustiö, á Torfa-stöðum í Biskups-túngum,
af sjera Páli Högna-sini, föður-bróður mínuin; og varfirst
til altaris í Ilruna, með sjera Jóni Finnssini. Föður-
bróðir minn var prestur hans. Slöan komst jeg í skól-
ann, og settist þar sextus a supremo ([i. e. sjötti aö ofan) í