Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 60

«0
eptir efiiinu, að trauöla liefir neitt annai'i sálmaskáld
lijer á laudi liaft jafu-goft tök á því; lísir Jiaö eíns og
aiinað skáldskaparviti lians. Til dæmis um annaðhvurt
af þessu eða hvurttveggja, mætti taka “No.” 23, 25 (61,
86) 258 , 259, 264 , 285, í Messusaungsbókjinni. Sá er
annar kostur Jteírra, að þeír eru hjartnæinir eða góðir —
sem alþíða kallar; og á J)ví ríöur mest í þeíin Ijóðum,
er eíga að vera til alþíðu “uppbiggjíngar” og eflíngar guð-
rækninni; þess njóta allir jafnt, enn hins hinir iærðari
eínir saman. Af {)essu leíðir það inargo|)t, að {)eír sálin-
arnir, sein meír er í varið, er {)eír hafa báða {)á kosti,
er nú voru taldir, öðlast minni almenníngs-hilli, enn Jieír
er liafa hinn seínui eínann; og sá presturinn ávinnur sjer
stiindum lítinn alþíðu-hróður, sein flitur ræðurnar algjörð-
astar, af því kunnátta lians er of mikjii til þess iiann
tati máli hjartants eínusaman. Öllum sálmuutim, sem lijer
er veriö um að tala, er það staklega lagið, að vekja guð-
ræknistilliiiníngar; lijer nægir að taka til dæmis: “No.” 7,
28 (37, 44, 63), 74, 153, 167, 194, 223, 281. Enn er
hinu þriðji kostur atliugandi; og þaö er sá, að niður-
skjipun hugmindanna er so greínileg og náttúrleg, og
sálmarnir bera með sjer so Ijósa þekkjíngu sannleíkans,
að þeír eru skjilningjinuin til liæfís, án þess að láta
tiifínuíngarnar kafna undir; enn það er sá hliitnr, sein
mörgum veítir eínna erviðast að koina saman. íþessi
sálinur: “Allt heimsins glisið, fordild fríö”, eptir sjera
Hallgrím Pjetursson, er, til að minda, afbragð inargra
sálma liaus, og er Iianu bæði skáldlegur og góður; en
þó er suinuin versuituin ofaukjið, af því hugmindiinum
er ekkji alstaðar skjipulega firir komið — auk þess sem
aöalefniö í þessum sálmi: aö niðra so ákaflega iieíiniiiuni,
er ekkji með öllu óiggjaudi. Aðurnefudir sálmar í Messu-
saungsbókjiniii: “No.” 23, 25, 74, sömuleíðis 89, og
flestallir söinu ættar, eru til dæmis uin sálina, sein ekkji
er áfátt í þessu efni. Enn þó að þessi dæmi sjeu lijer