Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 66

(50
síðustu virðíiigu, þakklæti og elskusemi, hcldur og líka
— cr þau neíða oss til, að veíta lífiuu atln'gli — til fiess,
að fræða oss sjálfa, og stirkja oss í jieím efnum, er oss
mest um varðar, og til jiess, að knía oss til að ástunda
fiað, sera gjörði hinnm framliðna li'fið farsælt, og dauð-
ans blund værann: f)á er, að minni higgjn, fiessari stund
ekkji óhæfilega Varið, ef oss gjæti oröið fiað bert, hvað
liinn datiði liefir, eður á að hafa, til f>ess, að
hann gjeti sagt til hinna lifendu: “grátiðekkji
ifir mjer!” og raeð hvurjum sanni sá, er hjer
liggur látinn, gjeti ávarpað oss fiessum orðum.
Jegar eínhvur er sagður látinn, er fiað algjeingt,
að hinnm lifendu verður f>aö so sein ósjálfrátt — í orði eður
huga —að fiakka gnði firir frelsun hans; og f)að jafnvel
stundum, f»ó f)eím væru hinar jarðnesku kríngumstæður
hans ekkji mjög kiinnar. 3>etta kjemur til af kunuitgleíka
f)eím, er menn hafa firir fram nm kjör fieirra, sem á
jörðina eru settir — f>ví flestir hafa reint og funndið,
Iivur8u f)úng l/fsins birði er. 5elr j)ekkja f)að löginálið,
sein inannanna sinir hljóta að bera, meðait fieír dveljast
á jörðunni — og vita, að öll skjepnan stinur og þjáist (f»ví
að húit er hjegómanum undir orpin) með þeírri vou: að
liúu eínnig frelsuð verði, frá þrælkun fallvaltrar veru,
til dírðlegs frelsis guðs barna. Jetta líf er barnsaldur
mannkjinsins — það er uppeldis-timi þess; frelsisius
verður ekkji notið, meðan ekkji er koinið vitið til aö
stjórna því; maðurinn er eíns og baruið, sent fersjer að
voða, ef hendiuni er af því sleppt; á alla vegu halda
að honum þær skorður, er hann fær ekkji ifir stigið.
A þessu litla svæði er hoiium ætlað, að læra að gánga;
er honum ætlað, að vitkast smátt og smátt — so liann verði
því fótvísari — so hanu gjeti farið því hraðar, þegar
sviðið stækkar — so Iianu gjeti lieldtir varast þau fóta-
kjeblin, er honurn kunna að mæta á liinum stærri óförnu
vegunum. Sálin er í fángjelsi líkamans inni birgð; hið