Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 69

69
dírmæti lífsius, að það gjefur manniiHim kost á, að firir-
búa sjer farsæla uppskjeru. jþess gjætir sá ekkji, sem
tekur sjer ekkjert firir hendur, og sóar lífiuu umhugs-
unarlaust í iijegóinleguin eður siuilsamlegum athöfnum.
Hvurnig gjetur sá að kvöldinu launa vænt, sem ekkji
hefir borið Iiita og þúnga dagsins? livurnig gjetur, án
þessa, næturblundurinn orðið honum vær? Erviðið reínir
á JioI mannsins og krapta hans, og þessvegna hættir so
mörgum tii, að vilja hliðra sjer hjá því. Jað er tor-
velt, að gjegna trúlega þeím skjildum, sem hin jarðneska
köllun mannsins af lionum heímtar; enn verðlaunin eru
líka mikjil, þegar skjildunum er vel af lokjið; því hvað
er gjirnilegra, enn að gjeta, þegar í þessu iífi, eptir
köllun sinni, orðið mörgum til aðstoðar og gleði? enn að
meiga áii'ta sig so sem tii þess ætlaðaun, að ráða úr
vandræðum anuarra — að hjálpa liinum nauðstadda — að
þerra tár hins grátna — að auðga mennina að guðlegri
spekji—að leíða þá, sem villst Iiafa afvega, með orðum
og eptirdæmi, aptur á drottius götu, so að þeír verði
aðnjótandi frelsunarinnar, og sálutn þeírra verði borgjið?
Hin sanna farsæld mannsius í þessum lieími er ekkji í
því fólgjin, að haiin sje laus við audstreími og mæðu —
að Iiauii njóti eíntómrar gleði, og kjenni ekkji á neínni
óblíðu lífsins; heldur er hin sanna farsæld þar í fólg-
jin, að hið mótdræga gjöri manninn ekkji úrræðalausann,
að það, miklu fremur, aukji houum þrótt, og betri vilja
lians, so haun leíti gleði í því, að fullkomna það verkjið,
sein honum var firir trúað — so hann ávinni sjer með því
virðíngu og ást allra sem góðir eru. Mótlætisskúr-
irnar, sem ifir hann dinja, hríua þá ekkji á houum; hann
veítir þeím varla eptirtekt; augu hans horl'a eínúngjis á
ætlunarverk lians; liaiin huggast við þá von, að sjá það
á enda kljáð — að sjá þess ávegsti margfaldast, öllum til
góðs, er þeír gjeta til náð; hann gleðst af því, að ervið-
istímiiiu stittist — að kvöldið nálægist, er haun skal öðlast