Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 77

77
kvæmrar tilsagnar og umgjeíngni, er hann lagði í brjóst-
nm þeírra undirstöðu kristilegrar þekkjingar — þekk-
jíngar þeas, sem gott er og nitsamlegt; komi þeír fram,
Iiinir úngu, er hann síndi þann veiginn, er þeím bæri
að gáuga; komi þeír frain , liinir mörgu, er hann leíddi
um fordiri mentanna inn á land sannleíkans; komi þeír,
og vitni þeír móti honum, ef þeír gjeta. Gjeta þeír
ásakað hann nm nokknrt hirðnleísi? gjeta þeír sinjað
honum ástar og virðíngar? er þeím ekkji minning hans
dírraæt og blessuð? Eður þjer, sem hafið við þá kjiunst,
er hann hafði mentað og frætt, seígjið til — voru ekkji
flestir þeírra líkjir í því, að þeír liöfðu öðlast so skjíra
og greinilega þekkjíngu, sem hvur þeírra var fær um að
þiggja — að þeír höfðu vanist siðlátu, reglubundnu, hóg-
væru og stilltu dagfari — að þeír báru í lijarta sjer
fölskvalausa guðhræðslu, erþaðvottar, að hinu sama góða
sæði var niður sáð í brjóstum allra þeírra? Enn erviði
hans nær eínnig til þeírra, sem voru honum Qær — já,
til þeírra, sem verða óbornir, þegar þessar hans jarð-
nesku leífareruað jörðu orðnar, og eíngjimi af lærisveín-
um hans gjetur framar talað. Hinir fógru sálmarnir, sem
hann kvað, skulu bera vitni um hann — skulu sína
hogarfar hans — skulu glæða í hjörtum margra manna
sælufulla tilfinníng guðrækninnar — skulu varðveíta
minníngu hans í blessan um ókomnar aldir. Jess vegna
vegsamar hann guð, og þakkar guði — að hann Ijenti honum
lánga lífdaga—að liann blessaði og ávagstaði erviði hans
— að hann leíddi hann so sjer við hönd, að hann varð-
veítti trúna og góða samvizku allt til enda.
Grátið því ekkji ástúðlegann mann og föður —
þjer kona hans og þjer börn! So iudisilega sem þjer
gjörðuð honum lífdaga hans — so margri hriggð hans
sem þjer, með elsku-atlotum, iðar, snjeruð í fögnuð: gat
þó ekkji dvölin á jörðunni orðið honum so indæl, að
ekkji fari betur um hann, þar sem hann nú er. Sain-