Fjölnir - 01.01.1837, Qupperneq 80

80
þan Ijóðin hljóma, er {)ú satingst um dauðann og eílífð-
ina. Allt er það anðkjennilegt, sem þtn hönd hefir um
fjallað — til vitnis utn hvað lángt þú barst af saniöldrum
þínum. Jegar jeg first kjiiiutist við þig, varstu aptur
orðinn barn; það var auðsjeð, að likaminn þraungvaði
lífi sálarinnar; enn aldreí hefir þó neíiin firir mín augu
borið, sem þjer væri líkttr, þegar eítthvað bar í tal, sem
við vísindin átti skjildt — andans fjör lipti þá líkamanum
so frá jörðunni, eíns og hann ætlaði að fljúga upp í
himininn. Nú eru brostiu fjötur líkamans — liið jarð-
neskaerþjer ekkji framar til þíngsla. Svalaðu nú þinum
vísdómsþorsta á uppsprettu sannleíkans; því skjílunni
er frá þjer lipt, sem hilur guðs dírð firir sjónum jarð-
arinnar barna. Með augunum skaltu nú líta það, sem þú
í andanum sást — nú skaltu öðlast það, er hjarta þitt
þráði. Gjörðir þínar hefir þú með þjer, eíns og menjagrip
af fjarlægu iandi, so aö ekkjert skorti á sælu þína — so
að þú singjir guöi lofgjörð, firir allt er liaun hefir til þín
gjört, og vegsamir nafn hans uin aldir alda. —
Lofaður vertu, ó guð! firir hviirn sem þú kallar úr
þessum lieími til dírðar þinnar, eptir digðugt og guðrækj-
ilegt líf. Kjenndu oss að lifa so, að vjer þurfum ekkji
að kvíða dauða vorura. Innrættii það skjiliiíngji vorum
og hjarta, að eínúngjis hið gjörvalla líf er liæfilegur
nndirbuníitgiir undir dauðann. Láttu dæmi þeírra sem
frá oss fara, áminna oss um, að slá ekkji þessum undir-
búníngji á frest; láttu dæmi þeírra, er strítt hafa og
sigrinuin lialdið, hvetja oss til eptirbreítni; og leíddu
oss —þegar þjer þikjir vjer nógu reíndir, þegar þjer þik-
jir vjer hæfilega undir búnir — inn í það ríkji, sein þú
hefir þínura börnum firirbúið frá upphafi veraidar. Ameu.