Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 33

ftegar hagiim er belri og að lionuin lieldur, ciula má
fiá og skamta hagaua eíns og best hagar, ef afgiröíngar
eru niargar.
Enn so áriðandi sem beítilandiö er, veröur f,ó aldreí
grundvallaður á fiví búskapurinn, fm fiess nítur ekki
ætíð við, og fiegar tekur íirir J,að, cr fjenaðurinn, scm
settur var á það eíngaungu, fallinn, og Jieír á eptir, sem
lifa áttu á honum. Slægjulandiö verður fiessvegua aðal-
grundvöllur búskaparins, og aldreí er ofmikið í sett,
meðan slægjurnar fnjóta ekki. Nú má að vísu gjöra
beítilandið að slægjuin, og útslægjurnar aptur að rækt-
aðri jörð; á útslægjum má, með sama hætti og á
beítiiandi, auka grasvögstinn með því að skjera
fram mírar og ílóa, með fiví að veíta á mold og vatni,
enn eínkiim með giröíngum, að fiví ieíti sem með
fiví verðnr hindrað, að fjenaöur eíði firir tíinann, og
taki jiað, meðan ekki þarf, og nóg er annað, sem hann á
að hafa til vetrarforða, fiegar í öll skjól er fokiö. j>aö
er auðsjeð, að livurt f>að málið, sem fjenaðurinn geíngur
í slægjulandi, áður enn fariö er að slá, dregur eíns ogþessu
svarar frá heífaungiinum á síðan, auk fiess líka sem
treöst og bælist. 5að er fiað sem gjörir sveítabú-
skapinn so valtan, aö menn eíga so mikið undir vetrar-
beit og útigaungu, og líka liitt, að heískapuriiin er so
mjög kominn undir útslægjum, fiví aö fieím eru áraskipti
so snögg. Eítt árið verður íirr farið að slá f»ær, enn
annað, eöur fiví veröur leíngur á lialdið; fiegar grasárin
koma, er allt slægt, enn f,egar misbrestasamt er, er
sumstaðar ekkjert slægt ef til vill. Hafi maður komið
ár sinni so firir borð með slægjur sínar, að grasið bregð-
ist aldreí, og liann gjætir f,ess ætíð, að eíga heífirm'ngar, fer
hann torveldlega um koll, fiví eítt árið er f,á firir
honum öðru líkt, að f,ví fráteknu, sem nokkur (enn
eígi allmikill) munur kann að verða á grasvegsti og á
nítíngu; enn reínsian sínir, að aldreí skiptir fietta mjög
3