Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 81

81
}>að sem [>ær rírna í [>ví, er rjettast að álíta so, sem [>að
hafi eíðst til ánægju [>eím, er sjer liafa skjemt við bæk-
urnar. Mun [>að opt reínast, að bókaviuum verði lítið
firir aö draga við sjálfa sig í öðru, [>ar sem efui eru lítil;
og — hvurnig sem á }>ví stendur, niuii [>að ekki fjarri:
að [>eíin mönuuin sje ótaint að falla til jieirrar óreglu,
sein mest fær að gjört, til þess að firirfara velgeíngni
manna. [>ó eiustöku gáfurnanui og mentamauni búuist
miður enn skildi (því ekki nær [>að nerna til fárra einna
að liltölu), [>á er það ekki mest [>ví að kjenua, að [>eír
hafi varið ofmiklu fje til að kaupa sjer bækur, heldur
hinu, sem iniklu fremur er vorkjcnnanda, enn álasvcrt:
að náttúran hafi [>á heldur til annars ætlað, enn búskapar,
[>ótt óliægar kríngiimstæður hafi ollað, að þann kost irði
upp að taka; og [>að ætti að minna [>á, sem þekki'ngu
liafa, á [>að, að taka eptir únglíngiira, og leítast við að
leíðbeína þeím, sem öðrum taka fram að skarpleíka, tii
þeírra iðna, sem helst eru eptir eðli þeírra, so að ættjörð-
vor fari ekki á mis við gagn það og sóma, setn af þess-
háttar mönuum er von á, þegar rjettilega er með farið.
Enn miklu eru þeír íleíri, sem berja efnaleísinu við, þar
sem viljaleísi er raunar það sem bagar; því fáir, sem
eru við bú, hafa so h'tið í höndum, að ekki gjeti þeír
ráðið við eítt eða tvö kver á ári; sá er ekki ætíð
fátækastur, sein mest hliðrar sjer hjá að gjefa, og ílestra
leítar rjettlætínga , til að koma sjer undan því, og
fá því fagurt ifirskin, sem h'tilmannlega er við orðið.
Ilókakaupin — eínkum ef ekki eru keíptar aðrar bækur,
enn þær, sem skilið eíga að þær sjeu keíptar— verða ekki
Jandi voru of útdráttasöm; og af öllu því, sem menn
eíða til skjemtunar sjer, eru þær skjemtanir, sem fást
af bókunum, með lángminnstum kostnaði firir hvurn sem
þeírra gjetur notið. Mörg dæmi munu til þess finnast,
að racnn kaupi brennivín, tóbak, og annað, sem að
nokkru leíli má án vera, firir 20 rdd. eður 30 á ári,
6