Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 65

65
upp í mennina; eru f>au mesta eítur í öllum búnafti
manna, og fara fáar sveítir Iaiulsins af jþví variiiuta;
aðrir gjeta metið, hvað miklu mætti bæta við af sauð-
fjenaði, ef hrossum væri fækkað til j>riðjúnga, sein vel
mundi takast meíga; J>ví meíra ríður á því, sem heldur
skortir, að þau hrossin sjeu dugleg, sem til eru, og ætíð
liöfð í góðum holdum, enn þau sjeu mörg. Ilvað enn
framar viðvíkur árángur Iirossanna firir búmanninn, þá
er hann fólginn í erviðisljettinum og verkasparnaðinum;
enn undir því, hvað mikili tími veröur afgángs til jaröirkj-
unnar, liöfum við aptur sjeð að komið er grasið og
búfjenaðurinn.
Enn er að mæta þeím, sem vera kunna margir, er
ætla, að ekki verði komist af með að starfa so mikið á
ári til umbótar jarðirkjunni, sem lijer er áskilið. Enn
ekki er lijer til so mikils mælst, að mier gjeti virðst
það áhorfsmál að leggja það fortakslaust ofan á önnur
störf, sem gjörð eru á ári hvurju. Iljer er að vísu lieímt-
að meíra í verknaði áriega, enn að undanförnu Iiefir
tíðkast, enn varla gjet jeg ætlað, nokkrum virðist samt
ógjörníngur, að koraa því til leíðar. Enn það gjetur
orðið með tvennu móti, annaðhvurt: að betur sje
haldið á þeím kröptum, sem til eru, eður að
kraptarnir aukist. 1 tiliiti tii hins firra vona jeg
einginn diljist þess, að mikið vanti á hjerna enn þá, að
sú fasta regla sje á komin, að eínginn virkur dagur sje
látinn lilaupa úr hendi, so ekki sje eítthvað að hafst, sem
þarfindi eður manntak sje í, og að eínginn heílbrigður
maður leggist so að kvöldi til hvíldar, að hann hafi ekki
lokið af dagsverki sínu áður. Hvað margar stundir eíðast
ekki í slóri eður gugti, eíns og ekkjert verði fundið sjer
til að starfa! og aptur er stundum verkunum óhaganlega
firir komið og Ijelega filgt, þó lafað sje við þau. Vjer
erum ekki komnir til nærri nógu glöggrar þekkíngar á því,
livað mikil auðlegð að verkin eru, og að undir þeím er
5