Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 104

104
laginu með fm': að “þessir háttupplístu, hálærðu,
menn Ijeti þær ekki gánga á prent, frainar
enn aðrar, nema þeír hefðu það álit á þeíin,
að þær værn hetri”. Enn þessir “háttupplístu há-
lærðu menn” sjálfir bera sínmcígin aptur firir sig, að
Jieír gjefi þær á prent eptir tilmælum sinna
lieíðruðu og elskuðu landsmanna. í>að er allt af
viðkvæðið, að almenníngur biðji um {>etta; enn hvurs-
vegna biður Iiann? er það ekki af {iví, að hann, freinur
enn fiest önnur alþíða, Jiarf andlegra meðala við; og
hvað á hann að biðja um, annað enn það, sein hann
þekkir og til er? og ef hann veldi heldur af verri
endanum, enn hinuin betri, {)á ætti ekki við því, að fá
honum vondar bækur í hendur, og láta hann eíða tíma
og efnum lil þess að vei’ða lieímskari, þegar hann ætlaði
að leíta vitsku, heldur kjenna honum, í þessu eíns og
öðru, að gjöra mun á góðu og íllu, first hann er ekki
fær um þaö af eígin ramleík; það verður að fara eptir
alþíðtiþörfum í að rita og prenta, enn ekki á hún að
seígja til, hvað prenta eigi; í því e/ga mentainenuirnir
að hafa vit firir lienni; það má ekki fá henni þær bækur
í hendur, sem stirkja hleípidöina hcnnar og eru fram-
förum liennar til hindrunar, þó hún fíkist í þær og þó
ábatavonin sje fljótari.
Að liktuin ber þess vel að gjæta, að þegar allt er
vel skoðað, er ávinnínguriiin ekki meíri, þó
komið sj e á fætur gömlu bókunum, enn þó níar
sjeu settar á stofn, ef að þær eldri að eíns ekki
standa í dirunum — og lángtum ininni, ef til vill. Ailt
það, sein gjæti físt menn til að lialda á lopti gömlu
bókuuum, ern tóinar missiníugar í þokunni, sem núna
Jiggur ifir bókmentum vorum. Undir eíns og bókin er
þarfleg, og vel af hendi leíst, gjetur aldreí hjá því farið,
að húu gángi út með tiinanum. jþað er ekki skaðleg
kúgau, sem almcnníngur verður firir, þó gamalli bók sje