Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 58

58
vinna sjer í iiag á veturna, er hvurki er taíist við fjár-
geímslu nje sjósókn; enn [íær, sem næstar eru sjó, eíga
ætíð mikið undir gjæftum og íiski, þó stuiidum hafi þær
margskonar landnitjar; þar sein hætt er viö, mírarnar
fillist vatni, ríður ekki hvað minnst á skurðum, Jm' víðast
livar gjetur jió vatnið haft eínhvurja afrás. Á sjávar-
jörðum, þar sem margir sækja að sumar og vetur, er
þörfin ekki hvað minnst, að girða vel um túnin, enda
er opt hægt að fá sjómannahendurnar til að sljetta
þau, enn fiskurinn ræktar þau á eptir, þó fjenaðinn
bresti; eru þess og óræk merki sumstaðar í Gullbríngu-
síslu, að nú á seínustu árum hefir priðiliga verið atorkað
í þessarri grein. Undir sjó mun Rángárvallasísla eíga
viðlíka mikið að tiltölu, eíns og landið, þegar allt er
saman tekið; því næstum hvur verkfær karlmaður fer
til sjávar vetrarvertíðina, frá því eínhvurn tíma í fe-
brúar- eður mars-mánuði til 12. maí, enn hinn tímaun
er lítið tafist við sjó, og heíir síslan nærri so mörg
skip úti, sem hrikkju handa þeím, er fara til sjávar.
Enu er það með Rángárvallasíslu, að eíngin nema
Skaptafellssísla er öðrum eíns skjemmdum undirorpiu,
þar sem sandur sjávarmeígin færist ætíð leíngra og leíngra
upp eptir; í uppsveítunum er allur helmíngur bæa af
firir öskunni og vikrinum úr lleklu, og raínka þar biggðir
ár frá ári, Enn mestum skjeinmdum veldur þó jiverá, sem
fer, úr því hún tekur sig vestur úr Markarfljóti, eptir
endiiángri síslunni , þar sem best er landiö, vestur í
5jórsá, og til skamms t/ina hefir Markarfljót að sama
skapi fleígt sjer 1' liina áttina, austur með öllum Eía-
fjöllum. Rángárvallasisla hefir eíngiu hlunnindi til muna,
livurki t. a. m. selveíði, lags- nje silúngs-veíðar, eggvarp,
fugla-nje dún-tekju — ekki happasælar fjörur, litlaskóga,
ekki sölvatekju, meltak nje fjallagrös, ekki selstöður,
og hvurki nægilegan nje gagnlegan afrjett; þar að auki
er so inikið sett í grösugu sveítirnar, að hvurgi er