Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 91

91
iminurimi; [ictta var samt upphat' hörmúngamia, jþó [>aö
jafnaðist meö g()öu í [>etta sinn. Enu koma llugvekju-
sálmar lljaltalíns 93, eíns og hugvekjurnar, sem kvæðin
eru uin gjörö. Nú koinu B’æöíngarhugvekjurnar 183G, og
seínast Missiraskiptaoífrið, “eínkanlega ætlaö guöræknuin
niönnum firir uorðan, sem hafa mælst til að útgjefemlurnir
Ijetu [>að slæðast á prent með öðrum andlegum bókum,
er [>eír liöfðu í huga aö gjefa út” — livurjar [>ær eru,
gjefur tíöin að vita; enda hefði þessarra tilmæla varla
við þurft, [>ar sem útgjefendurnir “höfðu tekiö upp hjá
sjálfum hjer, og voru áður leíngi búnir að hafa í huga
að gjefa [>au út”; Jm' nærri mátti gjeta, ekki væri gott,
að hafa [>essa firirætlun í hámælum. 3>etta er úr for-
mála bókarinnar, sem tekinn er saman á föstudagiun
lánga (líklega sama ár, sem upphafliga greínir). jþessar
bækur voru margar búnar aö vera á gángi nærri hví
hundrað ára, og sumar leíngur, þegar þær köstuðu elii-
belgnum.
Nú voru tímarnir farnir aö breítast heíma: Magnús
Stephensen var dauður; seínasta kverið, sem hann Jjet
koma á prent, so prentverkið hefði eítthvaö aö starfa,
var Ilerslebs biblíusaga, íslendskuð. Mjer er ókunnugt,
hve leíngi menn hafa verið að velta firir sjer málefnum
prentverksins. J>að stendur alrneuníngi ekki heldur á
miklu. Enn um hitt varðar liann, hvað af er ráðið að
lokuuum. j?að hefir sjálfsagt verið álit manna, first
brugðið var af hinum gamla vananum, og tekið var upp
á því, að setja prentverkið á leígu — að [>að mundi ekki
svara kostnaði, að það gjæfi sjálft út bækur, og annaðist
þarfir sínar, eíns og önnur mentastiptun, undir tilsjón
eínhvurra firir alraenníngs hönd. Enn reíuslan hefir nú
leítt í Ijós, að ekki þurfti slíkt að óttast; og ávegstirnir
sína, að ekki hefir tekist að hitta á það, sem landiuu
var hollast. Prentverkið hefir ætíð verið álitið eílthvaö
[>að helsta hjer í landi til að lialda uppfræðíngunni við;