Fjölnir - 01.01.1839, Blaðsíða 56

56
höfuina, þar enn annarstaöar, til þess grasið spretti, og
heískapurinn er fljcitar tekinn enn á fmrrlendinu. 3>ó
far sjeu blíðviðri eínhvur mestu í sumum sveítum og
frjófsemi jarðar og grasvögstnr, eru aptur aðrar so liarö-
viðrasamar, að þoer gjefa ekki eptir liörðustu útkjálkum
landsins, og aö því skapi so harðbalalegar og slægjulitlar,
að varla verða liafðar þar kír nje hestar, enn sauðfjenu,
sem þær eíga nægast að að búa, er að kalla má fleítt frain
á tómum útigángi. Ifafa þessháttar sveítir hjer um bil
sömu kosti og annmarka, hvar sem þær eru nm landið:
að fjenaður verður ekki varinu felli, þegar hörðu veturn-
ir koma, enn er heldur góður til sumarávagstar, frálags
og skurðar, af því útrímið er meíra, og seígar eru þær
til útigaungu, af því jörðin er með kvisti og graslagið
eíns og sauðfje geíngst mest firir; verður, þar sem so
til hagar, lítilli eður aungri jarðarræktun við komið, og
skiptir varla öðru, enn að menn annaðhvurt eru alls þurfar,
eður eínkis, eptir því sem árin skipta sjer. Miðsveít-
irnar í síslunni eru hinar bestu, þó kallaðar sjeu þær
megurstar og verstar undir bú. Eru þær með sömu ein-
kjennum, eíns og flestar sveítir eður jarðir, er iiggja
mitt á milli fjalls og sjáfar, að sauðfje og kír er þar
haft til jafnaöar, og því meíra af kúnum, sem meír hnígur
til sjáfar; eru á flestum þeírn jörðum allgóð tún, enn
lítheí, sem tekið er á eltíngarkjenudu þífisvalllendi og
rimuin, eður þjóttumírum, sjaldan kúgjæft; á þessum
jörðum verður lángmestri jarðarræktun við komið, með
því líka víðast hvar hagar so til, að mótak má finna.
Heldst fjenaður heldur illa við á jörðinni, af því hún
er kraptlaus og útrímið lítið, og liættir viö horfalli á
vorum, af því það sein upp úr jörðinni er, verður því
þróttminna, sem meír líöur á veturinn. Enn vetrarbú
eíga að sjer að vera í betra lagi, þar sem bæði að tiltölu
eru margar kír, og líka taðan til að gjefa þeím; eru
litil faung á, að afla mikils fjár á þeím jörðum, þó