Ný félagsrit - 01.01.1842, Qupperneq 6

II,M AL{>ÍKG.
«
annab cun aíiferb þá, sem þeir ælti að hafa til aS gjiira
gagn sjálfra sín sem mest, þó þeim þætti ekkert sitt gagn
annaib, enn sjúga merg og blóö úr alþýöu, og auka í öllu
veldi sitt bæÖi andligt og líkamligt—þá væri samt víst,
aö alþíng kæmi allri alþyöu viö, og hverjum einum hennar
þegar aö er gáö, og þaö væri bein skylda hvers sem
gæti, aö taka svari alþvöunnar og framfylgja rétti hennar
meö aleíli, en hitt sýndi ena mestu ráöleysu og doöaskap,
aö láta kúga sig aögjöröalausan og leggja sig í bönd
meö rangindum, þó höföíngjarnir væri svo skammsvnir
aö þeir vildi gjöra þaö, hvaö alls ekki er svo sérliga
hætt viö á Islandi aö svo komnu. En nú er alþíng eng-
anvegiun sett liöföíngjunum í vil, heldur fyrst og fremst
alþyöu, til at gefa henni tækifæri til at láta þá menn,
sem húu helzt vildi kjósa, tala máli sínu og hera fram
þarfir sínar. Höföíngjar og embættismeun þurfa ekki
alþing í þeim skilníngi, því þcir standa ofar í röö stétt-
auna, og geta boriö fram mál sín og vankvæöi sjálfir,
cn alþvöa þarf þess meö , því hún getur alls ekki horiö
iram sínar óskir og vankvæöi, nema þaö gángi í gegnum
hendur embættismannanna, og verÖur aö eiga undir hvernig
þeim segist frá málavöxtum. Fái nú alþyöa menn fyrir
sína hönd, sem meö einurö og fylgi, en undireips meö
sanngirni og gyldum rökum beri fram mál hennar, þá er
auösætt, aö hún er komin í röö cfri stéttanna, og þaö
gildliga; hún getur þá komiö fram hverju ]>ví sem fram-
gáng á aö fá aö réttu henni til hags, ef hún svíkur ekki
sjáll'a sig meö afskipfalcysi, deyfö, ósamlyndi, nöldri eöa
ragmennsku. þaö eina sein henni ríöur á aö aögæta er
þaö, at kippa sér ekki upp viö J>ó agnúar og ýmisligur
tálmi veröi fyrir í upphati, lieldur halda stööugt og jafn-
ötlugliga áfram því sem framgáng Jiarf aö hafa henni