Ný félagsrit - 01.01.1842, Qupperneq 61

ITM Al4>ÍN«.
61
máli stcrkliga frani, eptir því seni á þættinum er aö
ráöa , því þó hann hvergi segi heinlínis, aö hann vilji
hafa ena fornu lögréttuskipun meö goöum og goöa-ráöa-
nautum, íjoröiíngsdo'niuni og (imtardónii, þá lýsir hann
því í ekki allfáum oröum, og þegar hann felur oss ”til
i'hugunar og eptirbrey tni” dænii Englisnianna, seni
"ífærast gamaldags búniugi” og ”setja upp lokkaparruk”
í niálstofu sinni, þá er auöséö hann vill taka þvert yfir
meÖ aö innleiöa hiö gamla. þaö er furöanligt, hversu
aö skynsamir merin skuli þannig láta hiö ytra villa sig,
og láta sér einniitt veröa hiö sama á sem þeir lá alþýö-
unni, aö hún láti hiö útlenda ”snið” villa sig, ”sem
meira hefir ytirlæti” (bls. 100). Hverr mundi veröa
INjáll aö viti, þó hann klæddi sig einsog Njáll? Ætli
þaö þyrfti ekki annaö enn búa sig einsog Gunnarr á
Hlíöarenda. og taka afgeir í hönd sér, til aö veröa einsog
hann? Ætli Bjðrn í Mörk verði Kári þó hann fari í
íot lians? Ælli þaö sé nóg aö bvggja upp Snorrabúð
og fara í fornan búning og kalla sig Snorra til þess aö
veröa Snorri goði? eöa breiöa feld á höfuö sér og liggja
þegjandi heilan sólarhríng, til þess aö greiða eins vitur-
liga úr stórmæli einsog þorgeirr ljósvetníngagoöi ? — þannig
er um alla ytri háttsemi, eins á alþíngisskipun og öörn,
um tinia og sfaöi og annað þvílikt; sliku á öllu aö haga
og hreyta eptir skynsemi og þörfum, en ekki eptir fornri
venju, allrasízt þegar þessi venja er fyrir laungu lög5
niöur. En þarvið bætist, aö ef menn fara að taka upp
ena ytri háttsemi forfeðra vorra á ný, þá rísa nyjar þrátt-
anir um, hvernig þá háttsemi þeirra hafi veriö í því og
því, og þegar hún hefir nú breyfzt, hverri maöur þá eigi
aö fylgja. Svo eg taki dæmi af einu því, sem Höf. segir
aö vér eigum ”ekki aö leyfa oss aö víkja frá”, þá er