Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1848, Qupperneq 68

7. Aburðurinn.
Mestu varfiar {>að, að áburfturinn sé mikill og
hentugur, f>ví eptir [>ví fer vöxturinn, og hlýtur á-
burðurinn að vera meiri hér í landi, en í enum lieit-
ari löndum, til að mýkja jörðina og gjöra hana hlýrri.
Eg mun f>ykja mikið segja, {)egar eg ætla í 100 nu
faðma garð að minnsta kosti 25 kapla taðs, sein ei
er ýngra en árs gamalt, og veit eg þó suma garð-
yrkjuinenn í norðurlandi, sem hafa haft talsvert
meiri áburð en j>etta, j)ori eg ekki að ráða til minni
áburðar, nema því að eins, að garðmoldin sé blönd-
uð til helmínga með sjóarsandi, eöa öðrum smáum
ægisandi. Áburðinum er blandað saman við mold-
ina, sem bezt verður, þegar malið er í garðinum
að vorinu, og tel eg betra, að bera liann j)á í garð-
inn, en haustið fyrir, j>ví verið getur, að áburöar-
vökvinn renni burt, úr garðinum með klakavatni að
vetrinum, j>ví aldrei má vatn staðnæmast i garöin-
um, heldur á hann að vera með vindaugum og renn-
um, svo alt vatn geti jafnótt úr honum runnið.
Annar liáttur er sá með áburðinn, aö mylja liann vel
og bera hann svo inn í garðinn, kvartils þykt ofan
á moldina allstaðar, og er honum rótað síðan innan
um moldina, jafnótt, og hún er mulin og sléttuð, og
hafa reyndir garðyrkjumenn sagt, að þessi aðferð
gefi meiri ávöxt. Margir telja hrossatað, eins eða
tveggja ára gamalt, hentastan áburð í garða þessa,
og hvað helzt, efþað er urulan eldishestum eða sum-
artaö hesta; en gaddhestatað á vetrardag, þegar
þeir hafa ílt og létt fóður, mun fremur losa jarð-
veginn, sem að vísu þarf með, en feita hann og
verma, sem þó ei má ári vera. Gamult sauðatað
tel eg einna bezt; það á mikið vel við sendna jörð,
og þá sem smáinöl er í; en allur hitagángur á að
vera úr því, eins og öllum aldingaröa áburöi. Kúa-