Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1848, Qupperneq 103

103
þrýsta honum í ílátin; fer því betur, jþegar leitaö er
á báti, að láta dúninn vera í honum lausan, þángað
til hann er heimborinn; verður þá eins að varast að
láta hann vera í ílátum, heltlur skal hann breiðast
út á þurt gólf eður lopt, jiar sem um hann súgar.
Sé ekki fietta gjört, hitnar í honum, og verður hann
j)á nær því ónvtur, vegna þess að hitinn meyrir svo
hinar mjóu og smágjörvu greinir og taugar dúns-
ins, að bæði rjúka þær á hurt, þegar dúninn þornar,
og lika missa þær allan spennikraptinn (alt fjöð-
urmagnið) og leggjast áfastar við aðalgreinirnar; verð-
ur dúninn þá útlits ekki ósvipaður dýra hári sam-
anrunnu, og svona verður hann líka, þegar hann ligg-
ur leingi í mjög votum hreiðrum. Strax við fyrstu
þerri-flæsu er voti dúninn breiddur út, og þarf ekki
aö vanda eða velja eins vindlítinn þerri fyrir þenna
dún, eins og þarin, sem þur er að mestu leyti, því
hann er svo þúngur fyrir vindinHm; en svo er hann
tregur að þorna, að ekki þornar hann á styttri tíma,
en þremur góðum þerri - dögum, og það þó meðjþví
móti, að stöðuglega sé höfð á honum höndin, til að
snúa honum, greiða hann i sundur úr klessunum og
hlynna að honum ineð öllu móti, jafnótt og hann
þornar; loksins þegar dúu þessi er orðinn þurr, er
liann mikið litar-Ijótari, en góður dún, því vætan og
óhreinindin eru búin að lita hann upp og gjörahann
móleitan, og helzt sá litur á honum úr því; þar hjá
verður svo lítið úr honum, og hann nær því óhreins-
andi fyrir ryki og móstu, nema hafðar séu blæur
fyrir vitum, meðan það er gjört. Sá dúninn, er þurr
kemurlieim, er og breiddur út, þegar logn og þerr-
ir kemur, og þarf það að gjörastmeð atbuga og not-
invirkni, því hið vota eður deiga, sem ávalt er inn-
an um hann, veröur að takast úr og breiöast sér.
Undir öllum dún, sem út er breiddur, einkuin þeim,