Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Qupperneq 15

63
o. s. frv., en þá rekur að því, að þýðingin verður svo
öfug, og kemur eiginlega í sama stað niður eins og
,gildur‘. En leiði menn skilan af skella (castrare), og
lesi skellan, skelldan eða skeldan, þá virðist oss, að eðli-
leg þýðing fáist úr ákvörðuninni; og þá liggur í tví
tryggingar-ákvörðun, sem er svo einkennilega norræn
á svipinn, stutt, en tekur af öll tvímæli. J>etta eina
atkvæði tekur þá eiginlega fram, að uxinn skuli vera
laun-ga.\\ala.\is. Með þessu móti kemur orð-mynd og
þýðingu vel saman, og uxa tví-skilan verður sama sem:
uxá algeltan, að öllu laungallalausan.—,f>ar‘ í orðunum
,in þar kirþu sik', lesum vjer ,þeir‘. Bugge les það
,der‘ (d. e. paa denne Ring). Vjer þorum varla að
vefengja það, að sik sje þolfall í þágufalls þýðingu =
sjer. Eptir því sem alvenja var að enda rúnaristur,
skyldu menn búast við, að ,sik‘ væri orð, er táknaði
hringinn. þ>ví eins og algengt er, þegar einn reisir
stein, og annar ristir rúnirnar, að taka fram N. N. raist,
lit raisa o. s. frv. en N. N. fáði, fáði runar, risti runar,
og þetta er nærri því eins föst venja í rúna ristum, eins
og það er á vorum dögum, að þeir er gjöri samning
með sjer, skrifi nöfn sín undir skjalið —- eins ætti það,
einkum í svo þýðingarmiklu verki eins og þetta er, að
hafa verið höfundanna eðlilega skylda að gefa því nafn
að lokum. Að kalla skrána að eins ,þetta‘, þykir oss
eitthvað ónorrænulega þunnt. En það er bágt að sjá,
hvaða orð felst í sik, er getur átt við hring; því að
vjer vogum varla að geta þess til, að það sje orðið
sig, sem reyndar er hvorugkyns orð og þýðir ,það sem
hangir', svo að ,sig þetta' væri == þenna hengihring.
En hvað sem um þetta er, þá veldur það engum mis-
skilningi, hvort orðið er þýtt eins og Bugge gjörir, eða
eins og vjer getum til með hálfum huga. Á alg'engu
máli lesum vjer því ristu þessa þannig:
Uxa tvískelldan ok aura tvá stafa (þeir) at fyrsta