Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Síða 28

76
sælum öndum, ótölulegan grúa af allskyns fólki, kyn-
kvislum, þjóðum og tungumálum. þ>eir sem þjóna
drottni i musteri hans dag og nótt, standa hjer frammi
fyrir hásætinu í hvítum klæðum, „þvegnir í blóði lambs-
ins“, með pálmaviðargreinar, sem sigurs- og friðarmerki,
i höndum sjer. J>eir syngja lofsöngva, og herskarar
himnanna svara : Hallelúja. Amen! ,.f>á mun hvorki
hungra nje þyrsta framar, og ekki mun sólarhiti eða
nokkur bruni á þá falla, því lambið, sem er fyrir miðju
hásætinu, mun gæta þeirra og vísa þeim á lifandi vatns-
lindir, og Guð mnn þerra hvert tár af þeirra augum“.
Vjer höfum sjeð, hvernig þeir, sem eru „heima
hjá drottni“, sökkva sjer niður í sína eigin veru, og
njóta sæluríks friðar. J>etta var önnur hliðin af lífi
þeirra í Guði, en hjer kemur hin fram : dýrðlegar mynd-
ir, eins og væru þeir þegar upprisnir, andlegt sam-
fjelag og sigurhljómandi lofsöngvar. En — erum vjer
enn í ríki andanna, og hvað er þá líking og hvað er
sannarlegt í þessari lýsingu?
f>eir mæla, þeir syngja, þeir ljóma ! Menn hafa
hugsað sjer sambandið á þessa leið : Hinn sanni líkami
vor er ekki þessi sýnilegi líkami, sem breytist á hverri
stundu, á hverju augabragði ; hinn sanni líkami er hinn
ósýnilegi kraptur, sem veldur öllum ytri breytingum,
en lætur þó likamann verða hinn sama frá fæðingunni
til dauðans. J>essi lífskraptur fylgir nú — segja menn —
sálunni yfir í millibils-ástandið, og myndar þar nokkurs
konar millibils-líkama, sem á efsta degi í upprisunni á
að koma fram í fullnaðri vegsemd.—Auk þess, að þetta
kemur eigi heim við ritninguna, sem kennir, að sá
hinn sami líkami, sem niður er sáð forgengilegum í
gröfina, muni upprísa óforgengilegur, þá á eg bágt
með að fella mig við þannig lagaða hugmynd um
millibilslíkama. Hinn innri kraptur, sem vjer sjálfsagt
verðum að hugsa oss að fylgi sálinni, getur eigi mynd-