Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Qupperneq 36

84
upp fjallshlíðina, en hann veltur óðara niður apt-
ur. Allt er hjer árangurslaust og vonarlaust; gleð-
in er aðeins tóm skuggamynd, en sorgin er sannarleg
kvöl. Og þessi kvöl er margfalt sárari en kvöl hins
sártþjáða sjúklings, sem hinn endurnærandi svefn flýr,
og sem einungis óskar sjer þess, að einhvör umbreyt-
ing megi verða á þjáningum sínum, þótt þær eigi hverfi
eða linist. þannig mundi hinum pfnda auðuga manni
finnast það fróun, þó eigi væri meira, en að hann los-
aðist við þær hugsanir, sem nú kvelja hann, og aðrar
kæmu í þeirra stað, þ>á verður honum litið yfir hyl-
dýpið, og hann eygir í fjarska hinn sæla Lazarus, og
hann kallar sjer til hjálpar hinn auðvirðilega ölmusu-
mann, sem honum fyr bauð við að snerta sínum minnsta
fingri. En þótt ljómann úr unaðarstaðnum leggi yfir
hyldýpið, þá fæst eigi þaðan neinn kælandi vatns-
dropi. þ>á leiptrar eitt augnablik einn neisti guðlegr-
ar náðar fyrir sálu hans, og hann langar til að afstýra
því, að bræður hans komi einnig í kvalastaðinn. „Ef
aðeins einhver framliðinna kæmi til þeirra, þá mundu
þeir bæta ráð sitt“. Orðið „ef‘‘ ber þess þó vott, að
vantrúin vaknar í sömu svipan, sem hann verður snort-
inn af náðinni, og hann kennir Guði um. Hann ör-
væntir, og jafnt hið innra sem hið ytra er allt fyrir
honum aptur eintómt myrkur og kvöl. |>ví betur sem
hann rannsakar fylgsni sálar sinnar, þess ljósara verður
honum það, að hann hafi glatað lífi sínu. Samvizkan
vaknar, ásakar og angrar: „þú áttir annars kost, þú
hefðir getað snúið þjer til Guðs!“ En æ, þessi iðrun
er eigi annað en hugraun og örvænting; hann finnur
dóminn smjúga gegn um sálu sfna eins og tvíeggjað
sverð, og ógnarmyndir rísa upp úr hyldýpinu til að
skelfa hann. Hvergi er hvíld, allt er sffeld órósemi,
og vonin er horfin. Og hinn unaðsæli ljómi, sem hann