Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Síða 42

90
sem er sól hins nýja himins og hinnar nýju jarðar að
eilífu.
Nú opinberast „það, sem auga hefir ekki sjeð, eyra
ekki heyrt, og ekki hefir í nokkurs manns huga komið“.
Guðslífið, allífið og líf hvers einstaklings, hið andlega
og hið líkamlega: allt rennur saman í einum ljóma,
með vaxandi skærleik. Hann, sem er kærleikur, sann-
leiki og fegurð, rjettvísi og heilagleiki, speki og máttur,
hann „er orðinn allt í öllum“. það er eins ogbar fyrir
Ansgar i draumi: „Guð er í öllum, og allir eru í hon-
um; hann lykur um alla að utan, hann seður alla og
stjórnar öllum innan að“. Og lífið í honum er hið
hljómanda orð, kærleikans sigursöngur og lofsöng-
ur, sem ávallt er nýr.
í>egar kristniboðendurnir komu tilNorðimbralands,
kvaddi Játvin konungur stórmenni og höfðingja ríkis-
ins á ráðstefnu. Stóð þá upp einn af þeim og mælti:
„Við hvað á jeg að líkja lífi mannsins? Smáfugl kem-
ur fljúgandi inn í höll þína, Játvin konungur, þar sem
þú situr að veizlu með mönnum þínum; hjer er bjart
og hlýtt, því eldurinn lýsir og vermir; en smáfuglinn
kemur að utan, þar sem stormurinn hvin og þyrlar
snjónum um freðna jörðina. P'uglinn flýgur inn um
glugga, vermir sig skamma stund hjer inni, en flýgur
síðan um annan glugga út í myrkrið og storminn,
þaðan sem hann kom. þ»annig er lífið“. — J>etta var
skoðun heiðingjans á lífinu, djúphugsuð en huggunar-
snauð.
Skoðun kristins manns fer í gagnstæða átt: Smá-
fugl kemur fljúgandi frá höll hins mikla konungs; hann
minnist sælustaðarins og þráir hann, en verður þó um
hríð að staðnæmast hjer á jörðu, og þreyta flugið í
myrkrinu gegn stormi og kafaldi; en stundum eygir
hann þó í skýjarofum hinar eilífu stjörnur, er senda