Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Qupperneq 63

(II
Barnsleg meðvitund vor beygir sig í auðmýkt fyrír
Guði, og oss verður ósjálfrátt að hugleiða orð sálmsins:
„Hvað er maðurinn þess, að þú minnist hans, og manns-
ins barn, að þú vitjar þess?;‘
þ>að þarf engan lærðan speking til þess, að þekkja
þessa sáru tilfinningu fyrir lítilleika mannsins, sem
vantar svo lítið á að verða að efa eða örvæntingu.
Vera má, að þeir menn. sem fáfróðastir eru og bljúg-
astir í anda, þekki hana á sinn hátt hvað bezt. — J>egar
vjersjáum skæða landfarsótt kippa mönnum burtu þús-
undum saman, þegar vjer göngum um orustuvöll, sem
þakinn er líkum, eða þegar einhverir af þessum svip-
legu voða-viðburðum bera að hendi, sem einatt koma
fyrir á þessum tímum, svo sem þá er eldur að óvörum
læsir sig í megn sprengi-efni, og jörðin fyrri en nokk-
urn varir er þakin limlestum líkömum, þá eigum vjer
ervitt með að verjast beiskum tilfinningum, að verjast
þeirri hugsun, að enginn megi við örlögum, eða að
ekki verði feigum forðað, og vjer getum naumast trú-
að því, að þessi líf, sem náttúran leikur svo grimmi-
lega, hafi nokkurt gildi. Og sá, sem aldrei hefir sjeð
neitt af þessu, hann þarf ekki annað að gjöra, en að
ganga um einhvern af kirkjugörðum vorum, til þess
að verða gagntekinn af hinni sömu sáru hugsun. ]?eg-
ar hann rennir augum sinum yfir allan þennan grúa af
legsteinum, sem loptrakinn eyðir innan skamms, en
sem þó verða endingarbetri heldur en sá kærleiki og
sú minning, sem þeir áttu að vera ævarandi vottar um,
— þegar hann virðir fyrir sjer þennan stað, þar sem
grafir dags daglega opnast, til að taka á móti mörg-
um aumingjanum, sem fáir þekktu, — þegar hann stend-
ur andspænis þessari mannlegu eymd og vesöld, sem
innan skamms verður eigi annað en dupt: þá virðist
honum það því nær hlægilegt, að vera að tala um
þýðingu hvers einstaklingsins, um tign hans og ágæti.