Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Qupperneq 72

120
geymt nafn trjesmiðsins Jóseps, Maríu konu hans, fiski-
mannanna Pjeturs og Andrjesar, Jakobs og Jóhannes-
ar, og hinnar fyrirlitnu konu Magðalenu, og við lífs-
sögu þessara manna hafa þau tengt hinar háleitustu,
dýpstu og hjartnæmustu kenningar, sem heimurinn
nokkru sinni hefir þekkt. þannig hefir trúin á gildi
mannsins rutt sjer til rúms hjá mannkyninu, og eptir að
vjer höfum sjeð, hversu mikið náðarerindið hefir gjört
úr manninum, er ekki lengur ástæða til að segja: „Hvað
er maðurinn þess, að Guð skuli hugsa um hann ?“ Van-
trúin getur reyndar um tima afmáð þessa kenningu, og
þjóðirnar geta gleymt þessum undursamlega viðburði,
sem gjörði gjörsamlega breytingu á öllum þeim hug-
sjónum, sem drottnað höfðu til þess tíma; en villan mun
hverfa, og þeir, sem lítilmótlegir eru í heimsins augum,
munu láta sjer skiljast, að enginn talar kröptuglegar
máli mannsins eða heldur betur upp skildi fyrir sæmd
hans, heldur en sú bók, sem í lífi nokkurra verkamanna
hefir sýnt heiminum þá fyrirmynd, sem hefir hvatt enn
öfluglegar til eptirbreytni heldur en dæmi Alexanders
og Caesars.
V.
En af öllu efni guðspjallanna er ekkert, sem hefur
gildi mannsins svo hátt sem friðþægingar-kenningin.
Kristindómurinn setur krossinn á miðsvæði heimssög-
unnar, og gjörir dauða Krists að aðal-viðburðinum i lífi
mannkynsins. Hann sýnir oss, hvernig kraptar himn-
anna hrærast, til þess að frelsa synduga menn; því að
þessu miða allar ráðsályktanir guðlegrar forsjónar, og
að þessu marki sameinar allt sig á himni og jörðu.
Mannkynssagan stefnir öll að þvi eina, að grundvalla
Guðs riki hjá hverjum einstökum manni, og Guðs ríki
stofnast hjá hverjum einstökum manni, þegar hann verð-
ur endurfæddur af kærleika Guðs. feir, sem svo eru