Kirkjutíðindi fyrir Ísland - 01.06.1879, Síða 75

123
nafn, er tákni frumkraptinn eða hina síðustu orsök;
Guð verður þá hjá þeim sama sem núll*; ogþeir, sem
álasa oss fyrir það, að vjer gjörum of mikið úr mann-
inum, lýsa nú sjálfir manninum svo, að hann ráði einn
öllum örlögum sínum, að hann dæmi einn um verðleika
sína, og sje hin eina skepna, er starfi nokkuð það, sem
mark sje að. Maðurinn á ekki að vera þess verður,
að Guð hugsi um hann, og það á að vera óþolandi
dramblæti af manninum, ef hann gjörði -sjer það í
hugarlund, en þó getur hann bægt Guði alveg burtu,
og má fullyrða, að enginn æðri vilji sje til, sem hafi
valdyfirsjer. f>eir vilja ekki heyra kristindóminn nefnd-
an, þótt hann haldi fram tign mannsins, en þeir gjöra
manninn að vesælum guði, og eigna honum með fávís-
legu drambi meira vald en góðu hófi gegnir. Ef oss
væri hefnd í huga sakir trúar vorrar, þá mætti segja,
að hefndin væri þegar fram komin, þar sem mótstöðu-
menn vorir flækjast í slíkar mótsagnir sem þessar. En
oss er annað í huga heldur en hefnd. það fær oss
hryggðar að sjá, hversu þolnir og þrautgóðir mennirnir
eru á öllum tímum 1 tilraunum sínum að flýja Guð,
þar sem þeir bera fram margháttaðar falskenningar,
til að útrýma ljósi guðlegra sanninda. Einn daginn er
maðurinn of lítilmótlegur til þess, að Guð veiti honum
eptirtekt; annan daginn þykist hann upp úr því vax-
inn að þurfa Guðs náðar við. Ýmist fyrirlítur hann
sig sjálfan og varpar sjer ( duptið, eða! hann hreykir
sjer upp og gjörir sig að guði; hann er þá ekki næsta
vandur að röksemdum, til þess að leyfa sjer að gleyma
*) í nýrri bólc einni er svo lcomizt að orði: „Guð rjeð forðum í sjúk-
dómnum, í storminum, í lopteldinum, i sögunni, i umbrotum jarð-
hnattarins; en er hann nú dregur sig smám saman meira og meira
í hlje frá rás viðburðanna, geta menn farið að sleppa þessu núlli,
sem stendur vinstra megin við tölustafina og hefir enga þýðingu fyr-
ir aðal-summuna“ (Reinwalds Bibliothek 1878).