Óðinn - 01.01.1921, Side 8

8
ÓÐINN
Gestur Magnússon.

Gestur Magnússon.
Eins og lauslega hefur verið getið um í blöð-
unum vildi það hörmulega slys til, laugardaginn
2. október síðastliðinn, að 4 menn druknuðu af
smábáti við svonefndar Hjalleyjar fyrir Staðar-
fellslandi. Voru það Gest-
ur realstúdent, einkason-
ur Magnúsar Friðrikssonar
óðalsbónda á Staðarfelli
og Soffiu Gestsdóttur konu
hans. Magnús Zofónias
Guðfinnsson fóstursonur
þeirra, búfræðingur frá
Hvanneyrarskóla 22 ára,
og vinnuhjú þeirra, Þor-
leifur Guðmundsson og
Sigríður Guðbrandsdóttir,
bæði á besta aldri. Ætluðu
þau út í eyjarnar að hirða
um hey. Þá er að var komið, fundust lík Gests
og Magnúsar við bátinn. Lá Gestur í fjörunni hjá
bátnum með dragreipið vafið um sig, en Magnús
iá á grúfu yfir þóptu hans. Degi síðar fundust
lík hinna skamt þar frá. Virðist svo sem Gestur
hafi ætlað að bjarga báti og fólki á sundi, en það
orðið honum uin megn. Magnús Friðriksson var
fjarverandi þennan dag og kom heim seint um
kvöldið. Kona hans var því ein heima með ung-
lingsstúlku er þar var stödd; annað heimilisfólk
var í bátnum. Þorleifur Guðmundsson var búinn
að dvelja sem vinnumaður hjá þeim hjónum í 18
ár, en Sigríður Guðbrandsdóttir í 9 ár. Þau voru
því bæði orðin gróin við heimilið og húsbændum
sínum einkar kær, enda bæði dugnaðarhjú, dygg
og ráðvönd. Magnús Zófónías Guðfinnsson var
stakur efnispiltur, prýðisvel gefinn, atorkusamur
og áræðinn.
Gestur Magnússon var fæddur í Hvammi 16.
júlí 1889. Foreldrar hans bjuggu þá í Knararhöfn
í Hvammssveit. Ólst hann upp hjá þeim í Knarar-
höfn, Arnarbæli og Staðarfelli, en var settur til
náms skömmu eftir fermingu. Var hann fyrst við
undirbúningsnám í Hvammi. Árið 1907 veiktist
hann af lungnatæringu og sigldi þá á Silkiborgar-
heilsuhælið í Danmörku og dvaldi þar 7 mánuði
og fjekk þar ágætan bata. Meðan Gestur dvaldi
erlendis naut hann sjerstakrar velvildar og um-
önnunar stórkaupm. Árna Riis, sem þeir feðgar
jafnan virtu og mintust að maklegleikum. Árið
1909 gekk Gestur í gagnfræðaskólann á Akureyri
og lauk þaðan burtfararprófi með besta vitnisburði
vorið 1912 og hafði hann þó orðið var við hinn
fyrri sjúkdóm sinn síðari hluta vetrar og meðan
á prófinu stóð. Meðan hann dvaldi í skólanum
var hann þar umsjónarmaður og formaður fyrir
mötuteyti nemenda með fleiri trúnaðarstörfum.
Vorið 1913 var hann í Gróðrarstóðinni í Reykja-
vík. Var hann mjög áhugasamur um blóma- og
jurtarækt. Bjó hann til snotran blómgarð hjá
íbúðarhúsinu á Staðartelli og var mjög natinn við
að prýða hann og hirða. Veturinn 1914—1915
stundaði hann búnaðarnám á Hólaskóla. Var
hann nokkuð heilsuveill sumarið eftir. En af því
að hann gat og hafði nóga festu til að fylgja öll-
um heilbrigðisreglum í hinum ágætu húsakynnum
á Staðarfelli og naut árvakrar umhyggju og hjúkr-
unar góðra foreldra, náði hann sjer svo vel eftir
síðustu árás sjúkdómsins að hann varð hans ekki
var upp frá þvi. Gestur var greindur vel og því
góður námsmaður, áhugasamur og iðinn. Hann
var hinn mesti kappsmaður að öllu sem hann
gekk og laginn við alt. Búskapurinn á Staðarfelli
er mjög umfangsmikill, því jörðin á miklar nytjar
bæði í sjó og á landi. Gesti var jafnsýnt um að
stunda æðarvarpið, selveiðina og heyskapinn sem
aðra vinnu, enda var hann ríkulega útbúinn af
þeim hyggindum sem í hag koma. Vann hann
foreldrum sínum ómetanlegt gagn og var önnur
hönd föður síns við búskapinn. Hann var hið
besta búmannsafni, enda hafði hann fullan hug á
því að helga krafta sína sveitinni með fullri festu
og alvöru, en slíkt verður nú á tímum því miður
ekki sagt um marga yngri námsmenn, því að
loknu námi kjósa flestir kaupstaðalífið og lausung
á ýmsum sviðum. Sem að líkindum ræður, var
Gestur Magnússon kærastur foreldrum sínum og
systrum, en víst er það, að allir sem nokkur
kynni höfðu af honum, unnu honum hugástum,
því hann var i stuttu máli drengur hinn besti.
Það er sár harmur kveðinn að þeim Staðar-
fellshjónum, er mistu alt sitt heimafólk við þennan
sviplega atburð, eins og öllum vandamönnum
hinna látnu og vinum.
í*au voru öll 4 jarðsungin á Staðarfelli 23.
október á 1. vetrardag. Þótt svo væri áliðið og
veður ekki gott var þó viðstatt meira fjölmenni
en dæmi eru til i því bygðarlagi eða um 170—180
manns, bæði úr Dala- og Snæfellsnessýslu. —
Athöfnin var alvöruþrungin og mun lengi verða
þeim minnistæð, er við hana voru staddir. A.