Óðinn - 01.01.1921, Side 29

ÓÐINN
29
Gottskálk
(vfiifar stafnum).
Skýrðu betur, skolli?
Fylgjan.
— Nú þýtur útburðurinn þriðja sinn. —
(Sjóniu hverfur niður. Eilt andvarp lieyrist að neðan.
Upp úr skálinni á þrifœtinum gýs blossi eitt uugnablik
með liáum hvell. Gottskálk hrekkur sainan, síra Por-
geiri verður hverft við).
Ó g a u t a n.
Við hættum leiknum, Gottskálk, nú er nóg!
Gottskálk.
Hjer spúa neðstu djúpin djöílaher,
að hjer var púki, efast jeg ei um.
Jeg finn hjer brunalykt.
Ó g a u t a n.
Nei, hrennisteins. —
Pú hefur horið hrennistein i eldinn,
hann æsir skapið, ef þeim liður illa.
Síra Porgeir
(við Goltskálk).
Pú hefur synd á samvitskunni. —
G o 11 s k á 1 k.
Nei!
Hann laug, sá armi! Væri sagan sönn
er syndin mín, og svíður einum mjer.
Nei, prestar minir, látið þið af því
að stela samvitskum frá sekum lýð!
Síra Porgeir.
Mjer vekur þessi galdur viðbjóðs-hroll;
alt niðurlagið var sem náhljóð heyrt
á kirkjugarði um nótt.
Ó g a u t a n.
Sá klaufi fór
með galdraseið, sem getur ekki neitt.
Gottskálk.
Sá getur litt, sem lærði ekki neitt,
kendu mjer hetur.
Ógautan.
Nem þú miltlu meir.
Síra Porgeir.
Sú biskups ofsjón! — Knnþá dunar dimt
í eyrum mjer um afsetning og bann.
Hve lengi skyld’ ann þruma?
Ó g a u t a n.
Pína tið,
nema þú sjálfur gjörir endi á
þeim mikla ofsa og yfirgangi hans
með uppreisn.
Síra Porgeir.
Til þess vantar fólk og fje.
Ó g a u t a n.
•
þann vantar alt, sem vill ei gjöra neitt,
frá fæðing varstu foringi þíns lýðs,
þú laðar menn sem segull dragi svarf,
og ef þú talar, sannfærist hver sál,
sem hlustar á þig.
Síra þorgeir.
En mig vantar fje. —
Hver llokkur, scm að fer með rupl og rán
fær lítinn orðstír.
O g a u t a n.
Lát mig kenna þjer
að hreyta tini og leiri í hesta gull.
Gottskálk.
Nei, kendu mjer það!
Ó g a u t a n.
það er meir en þú
ert hær að skynja. Að gera gullið skírt
er latinugaldur fyrir lærða menn.
Síra þorgeir.
Er listin ekki imyndunin tóm,
sem ótal hrappar þóttust geta gjört,
en lugu allir hver í kapp við hinn.
Ó g a u t a n.
Jeg er svo viss, að jeg get kent þjer alt,
sem þarf til þess að gera skæra gull,
að jeg vil fá þjer fjórar vættir gulls
að láni, en þú launar aftur mjer,
þegar þú hefur alveg lært þá list
og gerir gullið sjálfur.
Síra þorgeir.
Furðulegt!
Ó g a u t a n.
Á burt með [>restinn! — Tak þjer verslegt vald!
Til vopna, þorgeir, fyrir frelsi og land!
(liarið uppi).
Nú gleypir kirkjan hverja jörð og l'je,
sem klófesl verður, lýgur morði og meinum
á saklaust fólk. Hún fyllir sig á okri
og syndagjöldum. (Barið uppi). Nornin sagð’ hún sje
á fallanda fæti og engin heilög kirkja
í sætið kæmi, sem hún nú er í. —
Sú norn mun skynja nokkru meira en við. —
Til hvers er beðið?
(Barið uppi).