Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 39

39
ÓÍ)INN
til verksins fjekk með Satans svörtu list. —
Feðranna syndir sækja börnin heim. —
Nú ertu Þorgeir sviftur kalli’ og kjól,
gefðu nú saman hjón á víðum vang, —
inessaðu par, sem inenn eru’ ekki’ á ferð.
Gottskálk.
Nú. — Hafi Kölski kirkju þessa bygt,
pá vann hann bæði krafta- og kærleiks verk
— því sóknarbændur borguðu ekki neitt. —
U n a.
Þjer geypið fyrst um föður hans og hrígslið
svo niðjanum með tygasögu sögn.
Ónnur kona.
Sannorð er Una.
Fyrsta kona.
F.kki lýgur hún!
U n a.
Sje þetta orðin kærleiks kenning dýr,
er kærleikurinn liatur.
B i s k u p.
Kngin kona,
fyr hefir snúist móti kirkju Krists.
G o 11 s k á 1 k
(við sira Forgeir).
Talaðu sverðum, háli og byssukúlum!
Þarf hann að komast hjeðan burtu lífs?
Síra Þorgeir.
Af virðing fyrir návist móður minnar
jeg stilli skapið, geri ekki árás
á yður hjer. Við annarstaðar finnumst,
pá hlífi jeg hvorki frelsi eða fjöri,
ef jeg á vald á öðru hvoru pess.
U n a
(við sira Porgeir).
Ástin mín ljúfa! Nú er sál þín sjúk,
taktu pau aftur öll pín heiftarorð.
Sælla cr að líða órjetl enn að gjöra’ ann.
Talaðu mildar. —
Síra Þorgeir.
Jeg tek ekkert aftur.
Kjósið pjer biskup, hvað pjer viljið lielst,
að vígja lijer og hafa mig sem prest,
cða pá verða fyrir hatri og hefnd,
og mega ei framar festa væran blund.
S o 1 v e i g
(kemur inn og gengur til Unu).
Er biskup par, og er hann reiður enn?
B i s k u p.
Jcg vel að svcilla svipunni, sein beygir
hvern stólkonung á knje, hún svíður lieitt
og brennir svartar sálir neðst i Víti.
(Gongur upp i kórinn. tekur þar tvð kcrti, snýr ljós-
unnm niður og hefur upp hendur).
Jeg, Skálholtsbiskup, drottins þræla þræll,
með Pjeturs valdi og páfa: lýsi í bann
liann Porgeir, sem var presínr hjer í Ilruna,
en pjónar Satan, horfinn allri heill.
Ilans sakir eru: Að liann vígði hjón
án lögráðanda leyfis; hann drap mann
í kirkjunni hjer og saurgaði hana svo;
hann ógnaði biskup, sínum blíða föður,
með dauða, píslum, ofbeldi og ofsókn.
Nú vermir heilög kirkja ekki úlfinn
við hjarta sjer. Þeir vargar vaða eld
án náðar, par til iðrast hafa alls. —
Ilver skírður maður, eða kristin kona,
sem rjettir honum minstu hjálpar hönd,
skal vera i sama banni’ og sjálfur hann.
Bölvaður sje hann bæði í svefni og vöku,
bölvaður sje hann einn á viltum veg,
bölvaður eins í hundrað manna lióp.
Hann forðist kirkjur, flýji kristna menn
með helviti sem heimvon, þegar lýkur.
Bölvaður sje hann! Anathema sit!
(Solveig íellur í óvit, konurnar stunira yfir henni, liera
deshús að vitum liennar o, s. frv.).
Onnur kona.
Svöl varð hún mcssan!
Priðja kona.
, Ljá mjer dcshús, deshús!
(Pær stumra yftr Solveigit þangað til hún raknar við).
U n a.
Er þetta kirkjan, eða heiðin öld,
sem lýsir í útlegð seka soninn minn?
B i s k u p.
Þá forboða jeg Hrunakirkju hús
þangað til hún er aftur orðin vígð,
og lýsi í banni hvern pann kirkjuþjón,
sem llytur messu eða sjmgur sálm
hjer innan veggja. Altarið er bannað,
sá sem pað notar kemst í kirkjubann.
I'orboða stólinn, falli sá í bann,
scm fer par upp og llytur þaðan orð.
Sje klukkum hringt, pað varðar voða bann,
sú hringing ómar alt til Vítis lieim.
Ef söfnuðurinn hlustar hjer á prest,
pá kemst hann undir kirkju vorrar bann.
Hjer má þó lesa bæn í hálfum hljóðum,
sje dyrum lokað, svo pað sjáist ei.
t banni er liúsið, bönnuð messugögn,
forboðað alt, og interdictum sit.
(Biskup lætur kertin aítur á altarið).
Sira Porgeir,
Til pess að stýra fullvel landi og lýð
er brynja bctri en hökull. — Fús jeg gcf