Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 49

Ót) IN N
49
B i s k u p.
Menn segja, að Kölski hafi hjálpað pjer
með Tungukaupin til að vjela Fríði,
en hún sje meðsek pjer í pínum glæp.
Peir fóru í bæinn, fógeti og böðull,
og lásu yfir Fríði dauðadóm
út af pvi að strjúka’ af stólnum burt,
og giftast pjer, sem lögin Ieyfðn ei
mót vilja allra frænda’ og vinaliðs, —
i fullu banni peirra.
Lárenz,
Forsmán sú,
sem leyfir slíkan voða dauða dóm,
sje bölfuð.
B i s k u p.
Það eru Bessastaða lög. —
Þeir drógu hana’ á hárinu úr bænum,
og settu hana bundna upp á hest;
peir hjeldu upp í áttina til Hruna
til aftökunnar.
L á r e n z.
Varð ei neinni vörn
pá komið við?
B i s k u p.
Nei. Bóndinn barg sjer einn
og lifi sínu’ og leitaði griða í kirkju
með skömm og bleyði.
L á r e n z.
Ilún skai varin vel
til siðsta dropa blóðs.
B i s k u p.
Já, — Hert’ upp hug!
pví illu heilli fjekk hún ásl á pjer.
L á r e n z.
Pjer lijálpið mjer að leysa hennar líf.
B i s k u p.
Pú kemur með mjer.
L á r e n z.
Tak i hönd mjer hlýtt,
sje voða sagan sönn.
(Rjettir fram hendina með krossmarkinu í lófanum),
B i s k u p.
Pá rögu hönd!
Bjódd’ hana Satan, er liann sækir pig,
en ekki mjer.
L á r e n z.
Við hölduni bráðast burt,
sje klukkan tólf.
(Hefur upp likneskið í lófanum á móti honum. Þegfti'
hiskup sjer, livað hann ætlar að ^era, fer hann fram
íyrir helgimyndirnar, og kallar lil hans um öxl).
B i s k u p.
Pín klukka’ er slegin tólf!
(Hann fer).
Rödd dómarans
(fyrir utan).
Bindið og keflið petta biskups flón!
sem trufiar annars okkar punga starf.
(Stympingar úti).
Pú dæmda kona, koma máttu inn
í saurgaða kirkju, sem er ekki helg,
og veitir sekum sömu grið og fjós.
(Dómarinn, rauðklætidur maður, kemur inn, á eftir
honum kemur Friöuv með hendurnar bundnar á bak
aítur, hún dregurá eftir sjer hlekkjalteðju, sem Serapiel
heldur i endann á. Ilann er svartklæddur með stóra
biturlega iixi undir hendinni).
D ó m a r i n n
(við Friði).
Peir dauðadæmdu fá að finna prest
fyr en peir láta lílið. Gaklu inn
til prestsins, fáðu fyrirgefna synd,
og lestu bæn; til pessa færðu frest.
(Við Lárenz).
Pú, síra Porgeir, pekkir hennar dóm,
L á r e n z.
Pá verður hún að komast hingað upp;
pið megið ekki heyra hvað er sagt.
(Dómarinn og Serapiel standa framarlega i kirltjunni,
hvor sínu megin. Serapiel slakar á keðjunni svo að
Fríður kemst upp að grindunum).
F r í ð u r.
Við áttum pó að hittast hinsta sinn!
Mitt líf er endað! öxina jeg finn
í hálsi kalda slökkva lífs míns ljós,
dagsbirtan hverfur, kalt er alt og myrkt
sem pögul gröfin.
L á r e n z.
Taktu í pessa hönd.
F r í ð u r.
Pú sjer jeg stend með háðar hendur bundnar
á baki mjer. Nei, höndin mín er stirð
af römmum fjötrum. Frelsaðu mig nú
frá kvöl og smán.
I. á r e n z.
Er klukkan slegin tólf?
F r í ð u r.
Pvi spyr pú mig?
L á r c n z.
Jeg verð að vita pað.
F r I ð u r.
Frá pví i morgun mjer finst liðið ár,
jeg mæli tíma og alt á eina vog;