Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 53

ÓÐINN
53
pið! Kirkjan kastar dimmum skuggum út í
geiminn.
U n a.
Tunglið skín, og skugginn er af því.
F r í ð u r
(við Unu).
Af hverju sprettur alt pað óráðs hjal?
Solveig.
Einhver hefir gengið yíir gröfina, sem síð-
ar á að verða tekin handa mjer; pess vegna
vaki jeg með sárasta kvíða, og sef með óróa.
(Una og Friður lita livor á aðra).
Friður.
Liiandi fólk ei finnur ncitt til pess.
S o 1 v e i g.
Margur liíir enn, sem er dauður fyrir löngu.
Kunnið pið þetta?
Óskirnar mínar, pessar dauðu, dauðu,
pær voru fegri en rósirnar pær rauðu.
U n a
(við Friði).
Hún heyrði son minn scttan vera’ í bann,
því visnar hennar von og insta prá
scm blóm í frosti.
Fr í ð u r.
Besta Solveig min,
þú kemur inn og hvílir pig hjá mjer,
og sje þjer unt að sofna væran dúr,
þá lagast margt.
U n a.
Og par er hlýrra’ cn hjer.
S o 1 v e i g.
Gefið mjer bjartan livitan hjúp. — Þetta
tungl hefur ekki lært að skína. — Slitið þið
af mjer skuggaslóðann, sem jeg dreg.
F r í ð u r.
Mjer finst það von, að leiti hún upp til Ijóss.
U n a.
Æfin er leit að ljósi, gleði og yl.
F r í ð u r.
Komd’ undir pak, jeg sje að pú ert sjúk.
Sol veig.
Ifjarta jarðarinnar titrar langt burtu og
langt niðri, það er ofsótt af galdri. Hræðsla
pess færist nær og nær. Jörðin þarf að opna
munninn til að geta stunið. Jeg hræðist það.
U n a.
Hún óttast vitfirt eitthvað líkt og jeg,
mig dreymdi ógnir.
F r i ð u r.
Ekki er mark að draumi
og minna’ er pó að meta truflað hjal.
Síra Porgeir.
(Síra Porgeir kcmur inn, gyrlur sveröi með hjálm og
brynju).
Hvað er pá títt, er kirkjan aftur vigð? . . .
(Sjer Solveigu og þaguar).
Sol veig.
Einu sinni átti jeg elskhuga, og hvað á
jeg nú? Biskupinn fjekk nijer fordæmda sál.
Síra Porgeir.
Sá biskup liefur blindað þína sál
með orðagjálfri og ilsku. Solveig min,
vaknað’ af dvala, vaknaðu nú lljótt
til raunveru frá kirkju- og kreddu-trú.
S o 1 v e i g.
María mey, vill að jeg fari til prestsins í
Hruna og láti liann vakna.
Síra Porgeir.
Nú, sýnist pjer jeg sofi?
F r i ð u r.
(við sira Porgeir).
Hún er ær.
S o 1 ve i g.
María mey snýr bakinu við stúlku, sem
hefur kyst bannfærðan mann. En mjer íinst að
sá maður geti ekki farið illa, sem ástmey
hefur kyst. (Við sira Porgeir). Rektu af pjer
svarta skuggann, sem yfir pjer er.
Sira Porgeir
(brosir).
Gjafmildur biskup gaf mjer skuggan sinn.
(Friður leiðir Solveigu úl um sáluhliðið).
S o I v e i g
(um leið og hún fer).
Hvítan hjúp! livítan hjúp!
(Pær fara).
Sira Porgeir.
Hver orsök veldur öllum pessum harmi ?
Að þetta sinni’ er sjúkt fer ekki leynt.
Hví er hún svo?
U n a.
Pú manst, að liún var hjer,