Óðinn - 01.01.1921, Qupperneq 60

60
ÓÐINN
Jeg veit að þú ert voldug kona, Fríður,
og getur mikið; frelsa þú mitt fjör
og hjálpaðu mjer að komast að í klaustri,
sem nunna vil jeg þreyja nótt og dag;
veröldin ógnar mjer á alla lund,
jeg óttast sjálfa mig og alt mitt geð.
F r í ð u r.
Já. Fyrst þú biður, gjör’ jeg hvað jeg get.
Hlaðgerður.
Og leyfðu mjer að fylgja þjer mjög fast
uns kemur svo, að klaustrið taki við.
(Fólkið i kirkjunni byrjar að dansa. Solveig flýtir sjer
til bæjarins''.
(Söngur inni i kirkjunni).
»Nú brosir þú tungl yfir dunandi dans,
við dönsum á gröfum og kjúkum og ís« o. s. frv.
F r í ð u r.
Fólkið þar inni vantar vit og ráð.
Hlaðgerður.
Við vorum næstum algerlega óð.
(Una og Solveig koma. Una fer inn í kirkjnnn og sjest
vera að koma fólkinu út úr henni; meðan hún er inni
kemur Ógautan og stendur við kirkjudyrnar).
Ó g a u t a n.
Hátt lælur i Hruna,
hirðar þangað bruna,
svo skal dansinn duna,
að drengir megi það muna.
— Enn er hún Una — og enn er hún Una.
(Una kemur með fólkinu út úr kirkjunni; efjir eruinni
síra Porgeir, Goltskálk og ájákninn),
S o 1 v e i g
(Við Unu áður en hún fer inn í kirkjuna).
Jeg fer til prests og fæ hann til að vakna.
U n a.
Jeg veit ei hver fær vakið prestinn nú!
(Solveig fer inn i kirkjuna).
D j á k n i n n
(kaliar inni i kirkjunni).
Jeg hringi inn þann helga vigslusið!
Sí r a Porgeir
(inni i kirkjunni).
Pú hringir ekki! Fyrst má dansa’ einn dans!
Ó g a u t a n
(heldur í liurðarhringinn og stendur fyrir framan
kirkjudyrnar),
Held jeg mjer í hurðarhring,
hver sem það vill lasta.
Nú hafa kappar kveðið í hring,
kemur til kasta,
kemur til minna kasta.
U n a
(hrædd. Við Lárenz).
Jeg þekki hann aftur, þaö er hann sem bygöi
kirkjuna þarna fyrir fööur þinn.
(Lárenz bregður sverði. Ilringing inni í kirkjunni. llala-
stjarnan flýgur ofan i kirkjuna. Kolniða myrkur. Jarð-
skjálfta verður vart- ó því, að fólkið fyrirutan kirkjuna
grípur livað í annað til að detta ekki. Orðið »jarð-
skjálfti« heyrist. Kirkjan sekkur i myrkrinu, svört
rauf af mold sjetst þar sem kirkjan stóð. Halastjarnan
er horfin. Ein þruma og elding. Siðan birtir aftur og
tunglið skín. Solveig liggur úli á kirkjutröppum).
Frið u r
(reisir hana upp).
Finst þjer þú ómeidd, Solveig?
S o 1 v e i g.
Alveg hress,
liin djúpa gjá mjer gjörði ekkert mein,
en hjartað grætur sáran missi sinn.
U n a.
Ó, sonur, sonur! Krjúpum öll á knje.
E i n n
(segir fram).
Þú bliða drotning, bjartari en sólin,
þú biður fyrir lifendum og dauðum,
hríf um eilífð oss frá heljar nauðum.
Ave Maria! gef þeim himnesk jólin.
Allir
(taka upp).
Ave Maria! gef þeim himncsk jólin.
E i n n
(segir fram).
Bið þinn son að vernda oss frá villu.
í veröld eru margir stigir hálir.
Um eilífð vernda allar látnar sálir;
Ave Maria! frelsa þær frá illu.
A 11 i r
(t.'ika upp).
Ave Maria! frelsa þær frá illu.
(Pessi ávörp má eins syngja í kór).
(Tjaldið).