Óðinn - 01.01.1921, Blaðsíða 90

9Ó
Ó;ÐIN;N
Yísur
fluttar eða sendar Jóni Jacobson Iandsbókaverði
á sextugs-afmæli hans mánud. þ. 6. des. 1920.
Én orðstírr gefinn
sem andinn göfgi
æ mun ódauðlegur.
Pakka fortíð, óska heilla í framtíð.
Malthías Pórðarson.
I.
Heill sextugur! Jón minn Jacobson.
í þjer á sjer ellin æsku von.
Pú heykist ekki sem grannur gormur,
ert hreinn og beinn
— hreinn og beinn sem norðanstormur.
Gesliir.
VI.
Sæll og blessaður, sextugi nafni!
Sorg og elli og neyð þjer hafni.
Ættgöfgin þjer sælu safni,
svo þú lifir hundrað ár,
fellir aldrei angurstár,
fáir ekkert svöðusár,
siglir beint með eld i stafni.
II.
Á himni, jörð og í helvíti
hvar sem þú leitar inn
þá veit jeg, að þú ert velkominn
og veglegur búinn staður,
því bæði drottinn og djöfullinn
og djeskotans jarðarmaðkurinn,
þeir vita, vinur minn,
að þú ert trygðatröll
og tállaus maður.
Svo bið jeg drottinn og djöfulinn
drösulinn að leiða þinn
um löndin bæði út og inn,
en að eins fyrst um sinn.
Pvi ætljörð kveður yfir höfði Jóni:
Beinin skaltu bera hjer á Fróni.
[Guðm. landlæknir Björnson, skrifað »currente calamo«
heima hjá J. Jac. í kunningjahóp að kveldi þ. 6. des.]
III.
Hverju á að svara, er sextíu ára
segja þig frækinn kirkjubækur,
hvatan á fæti og framúrleitinn,
fránan að viti í tali og riti,
árla á kreiki og austursækinn
æskunnar leið á brattar heiðar,
svinnan og stakan, söngvinmjúkan,
suðrænan kvist, er norðrið gistir.
Jak. Thor.
IV.
Aldarfjórðungs öll þín störf
á óðali mentagyðju
bera volt um bætta þörí
og búmannlega iðju.
Sigurður Kristjánsson [bóksali].
V.
Sextug er Skuld,
síung Verðandi,
Urður elli nái.
Víða þínir vegir liggja
við að bæta, fræða og tryggja,
þín var altaf heilbrigð hyggja,
hugurinn frjór og lundin ör,
um þig streymdi æskufjör.
Enn fer tungan hvöss af vör.
Hug þinn engir skuggar skyggja.
Sextugur ertu sólar megin
— síst þó færir rudda veginn.
Nú er um þig ástrún slegin
allra vina, fjær og nær.
Pó að skilji sveit og sær.
Svona er að vera mörgum kær.
Signi þig, Jón, hin svásu regin.
Jón Björnsson.
VII.
Svona ertu sextugur:
svírabeinn og liðugur,
mælskusnjall og margfróður,
mannasiða frömuður.
Esphælinga ættbálkur
í þjer lifir sigildur
og Pórarins niðja þrautreyndur
þróttur andans magnaður.
Svalberðinga svartrauður
svellur í æðum göfugur,
boðnar víni blandaður,
blóðsins lögur máttugur.
Mörgum árum
móti taka
áttu enn;
það er alvalds ráð!
Og í gullrendu
glasi þínu
ódáins veigar
aldrei þrjóti.
Pökk fyrir árin
áður liðnu,
Jón Jacobson.