Ársskýrsla Ræktunarfjelags Norðurlands - 01.01.1904, Qupperneq 5

7
hans og mannkosti að verðleikum, en hætti til að leggja
orð hans og gjörðir út á verra veg. Mun þetta hafa átt
nokkurn þátt í því að hann gaf ekki kost á sjer við
næstu þingkosningar, en hugðist að vinna landi sínu og
þjóð meira gagn með því að rannsaka og rita um ýms
þjóðmál öðrum ti! leiðbeiningar, en að taka beinan þátt
i hinu þólitíska þrefi.
Eþtir að P. Br. var orðinn sýslumaður í Rangárvalla-
sýslu árið 1890 og hafði reist bú, gjörðist hann brátt bú-
sýslumaður mikill, og ljet sjer mjög annt um að sýslu-
búar sínir tækju uþþ ýmsa nýbreytni til búnaðarbóta.
Ljet hann ekkert tækifæri ónotað til þess að hvetja þá
til framtaksemi og beina framfaraviðleitni þeirra í rjetta
átt. — En hans naut þar skamma stund við, því árið 1894
er honum veitt amtmannsembættið og fluttist hann hingað
norður þá um haustið. — Nú átti hann hægra með en áður
að láta til sín taka, enda var þess ekki lengi að bíða.
Búskaþurinn og sveitalífið hafði haft þau áhrif á hann,
að landbúnaðurinn var orðinn honum enn meira áhuga-
mál en nokkru sinni áður, hann var staðráðinn í að gjöra
allt, sem í hans valdi stóð, til þess að eyða öllu því, er
hnekkt gæti framförum landbúnaðarins, og leita allra ráða
honum til eflingar og viðreisnar. Honum var ljóst að hjer
var mikið færst í fang, en hann var jafnsannfærður um
að til mikils var að vinna, því honum duldist ekki að
framtíð þessa lands, sem hann unni svo heitt, var að
miklu leyti undir því komin að landbúnaðurinn tæki
verulegum framförum, væri rekinn með meiri þekkingu
og dugnaði en hingað til. —
Á leiðinni hingað norður til embættis síns varð hann
þess vísari, að fjárkláði mundi vera hjer á Norðurlandi.
Var hann þegar ráðinn í því að hætta ekki fyr en þess-
um forna meinvætti sauðfjárræktarinnar, sem þegar hafði
gjört landinu svo ómetanlegt tjón, væri með öllu fyrir-
komið. Ritaði hann þegar sýslumönnunum og lagði fyrir
þá að grenslast um hve kiáðinn væri útbreiddur. Svör
sýslumanna báru það með sjer «að útbrot voru hjer og