Ársskýrsla Ræktunarfjelags Norðurlands - 01.01.1904, Qupperneq 65

6g
1. Gulrófur.

Uppruni. Hvar gulrófur hafa verið ræktaðar fyrst, vita
menn eigi. Um 1610 voru þær ræktaðar á Þýzkalandi, á
18. öld á Norðurlöndum.
Eiginlegleikar og lýsing.
Gulrófurnar heyra til krossblómaættarinnar. Þegar þær
vaxa úti á víðavangi, er rótin lítil. Við ræktunina hafa
þær breytst þannig, að neðri hluti stöngulsins og efri
liluti rótarinnar hafa þrútnað og myndað stærri eða minni
hnúða, rófur. Af þcssari ástæðu er það að nokkur hluti
rótarinnar vex ætíð ofanjarðar. Rætur gulrófnanria ná
langt niður í jarðveginn og geta þær því dregið til sín
mikið af næringarefnum úr jarðveginum.
Við mismunandi ræktunarskilyrði, hafa gulrófurnar tekið
ýmsum breytingum, og á þann hátt myndast ýnrs afbrigði
með mismunandi eiginlegleikum. Af þessurn afbrigðum
má nefna:
Þrándheims gulrófur sem mest hafa verið ræktaðar hjer
á landi.
Bangholm mestmegnis ræktuð í Danmörku og Svíþjóð.
Þær eru gulleitar.
Champion líkist Bangholm. Hefur reynst vel hjer á landi.
Það eru til mörg fleiri afbrigði, en vjer höfum enn svo
litla reynslu, hvert þeirra myndi þrífast best og þessvegna
er því sleppt að telja þau upp.
Þrándheims gulrófur spretta hjer vel. Það mun því
vera ráðlegast að rækta þær, þar til reynslan er búin að
sýna að eitthvert annað afbrigði hefur einhverja kosti
fram yfir þær.
Vaxíartími. Það er talið, að til þess að gulrófurnar geti
náð fullum þroska, þurfi þær að hafa 120—180 daga.
Þær vaxa best í fremur röku loptslagi, en gjöra fremur
Iitlar kröfur til hitans.
Jarðvegur. Gulrófur vaxa best í ieirblendnum moldar-
jarðvegi. Annars geta þær vaxið í flestum jarðvegi, ef