Eimreiðin - 01.09.1898, Side 29

189
Ude var det en Kampens Dag,
Præstegárdstaget blev revet i Stumper,
Byfogdens Skorsten faldt ned med et Brag,
Og Byfogdens Gröd biev til Klumper.
Hjemme stilled man skönne Tableauer,
Sminkede Kinden og sværtede Brynet,
Sá i sig selv Fortidens Heroer, —
Og applauderede Synet.
Ude bröd det pá krigerisk Vis,
Mægtige Hænder greb i det gamle,
Jeg sá med JubeÍ Skorstenens Forlis,
Og lo, da jeg hörte den ramle,
Ude vejredes Smáting bort,
Degnen blæste i Gadekæret,
Og Præsten blev kastet i Kjole sort
Mod et Plankeværk, som var tjæret.
Hjemme sad man sá lunt i Krog.
Der kom en Frier til Söster Malene;
Fruen sá hans Eksamensbog,
Han fik Pigen — med Laud, Notabene.
Hjemme blev der en Glædesdag,
Der komVisitter og man gratulered;
Der blev Brvllup, og sá blev der Barselslag,
Men desværre, den Lille krepered.*1
1 Úti var harður aðgangur, óveðrið tókst á við skóginn, stormurinn hvein,
svo það var reglulega gaman, og fór í risaleik við bylgjurnar. Uti var
hamfara styrjöld, fuglahræðan gnapti á staurnum og krákurnar geystust að
hinum flakandi ná; það færðist þróttur — jafnvel í krákusálirnar.
Heima var hlýtt og þægilegt; temaskínan raulaði söngva sína; það var
lesið hátt hvert tangur og tetur úr seinasta »Safni« Riise’s. Heima var
farið í málsháttaleiki, kapprætt um lærð efni, háð kjötþing um hjerasteik
eða villibráð og mikilvægustu vandamál tímans.
Úti var stríð og styrjöld; þakið fauk ögn fyrir ögn af prestshúsinu; og
reykháfurinn hjá bæjarfógetanum hrundi með heljarbraki og grauturinn hjá
bæjarfógetanum hljóp í kekki.
Heima var stofnað til sjónleikja, menn litkuðu kinnarnar og svertu
brýnnar, þóttust vera fornaldarhetjur eða hálfguðir — og klöppuðu lof í lófa
að leiknum.
Úti var hark og hernaðarbrak, öflugar hendur þrifu til þess gamla;
mjer var skemmt við ófarir reykháfsins og jeg hló þegar jeg heyrði hann
hrynja. Úti sleit allt smáviði upp, djákninn fauk í götupollinn, og hempu-
skrýddan klerkinn hrakti að tjörguðum skíðgarði.