Eimreiðin - 01.09.1898, Síða 67

227
dregið slæðuiium dökku
draumnjórun helming jarðar,
um lönd og lög að austan
liðin stilltum fetum.
En hví eru hendur þjer svalar
og hví af enni þjer, vinur,
napran og nístandi leggur
nákulda hryllilegan? —
og blærinn lífsins hinn blíði
brott er þjer horfinn af kinnum!
O, sje jeg hvé sakir standa:
sjálfur dauðinn hefir
á heiðu, hlýju og mildu
hádegi æfi þinnar
kvatt þig, vinur, frá verkum,
vísað þjer síðan til hvílu
þeirrar, er engi um aldur
af hefir stigið rnanna.
Sárt er það, vinur, að vita
vera þig lagðan í moldu
eptir svo örstuttan genginn
æfiveg á jörðu;
þó er hitt þyngra og meira,
að þessa leiðina gekkstu
um hrjóstrug heilsuleysis
hraun og eyðisanda
með blöðrur á báðum fótum
og bleikar og fölar kinnar,
því dauðinn árla í æsku
upp þjer sleit af vöngum,
með rótum og rjóðum greinum,
rósir heilbrigðinnar.
Ó, skyldirðu, ástvin, eiga,
að aldri jarðar liðnum,
höfgum blundi að bregða
og básúnan drottins mikla
ofan af himna hæðum
hrífa þjer taugar í brjósti,
og gegnum dapra og dimrna
dauðaglýju fá eygðan
dásaman, dýran og fagran
dómsdags morgunroða; —
eða um dauðans dimma,
draumlausa og hryllilega,
um ógurleg órof vetra
undir gleymsku-fargi
ótal árþúsunda
eilífa nótt að sofa?-------
Heyri eg þig, hugljúfa mærin,
í hvítlituðum skrúða,
svo hreinum, sem haustmjöll á
fjalla
hátindum nýsnivin væri,
með svipinn himinhreina
og hreiminn engilblíða
og barnslega sakleysisbrosið
og bláu augun fögru
sem heiður vormorguns himinn
og hárið bleika um vanga
og enni ofan liðað!
O þú, sem frá blautri bernsku
blíðlega fylgt mjer hefir
og i hönd mjer haldið
heims á villistigum
og mjer áttina sagða,
er jeg skyldi stefna,
og mjer veginn valdan,
varnað mjer hrösun og tjóni,
og er saknaðs og sorga
sleginn þoku-myrkva
varð minn hugskots heimur
og höíði drap jeg niður
15*