Eimreiðin - 01.09.1898, Síða 71

231
fræði, og er slíkt hverjum manni ofraun, enda er nú embætti hans skipt
í sundur eptir fráfall hans.
Unger var alla tið ógiptur og bjó með systur sinni. Hann var
tæplega meðalmaður á hæð, og ekki þrekinn, en vel á sig kominn.
Hann var glaðmannlegur og ern, og þótt hann væri kominn undir áttrætt,
þegar jeg sá hann siðast, var hann svo unglegur og kvikur, að ætla
hefði mátt, hann væri ekki eldri en um sextugt.
i. janúar 1897 fluttu samkennarar hans og lærisveinar með próf.
S. Bugge í broddi hamingjuóskir og þökk fyrir unnið æfiverk, og færðu
honum bók, sem heitir »Sproglig-historiske Studier«, tilegnede Professor
C. R. Unger. Pað voru, eins og menn sjá af talinu hjer á undun,
50 ár liðin, frá því Unger hóf bókaútgáfur sinar, og í minningu þess
var bókin samin. En nú átti hann skamt eptir ólifað, því að 30. nóvbr.
1897 andaðist hann.
I þeirri bók, sem nefnd var, segir einn af höfundunum (G. A. Gjes-
sing): »jeg vona, að próf. Unger finni i henni (greininni) vitni, sem
honum þyki vænt um, um að kennsla hans og útgáfnavinna hafi frá
þvi fyrsta vakið fýst hjá tilheyrendum hans til að halda áfram vísinda-
legri starfsemi, viðhaldið lifandi áhuga hjá þeim í öllu lifi þeirra siðar,
og verið þeim dagleg stoð og stytta, þegar þeir reyndu sig sjálfir i
vísindalegum sjálfstæðum rannsóknum«.
Petta er efalaust ekki orðum aukið — og Unger á það skilið, að
»þess sje getið, sem gengið er«.
Khöfn í júlí 1898.
Finnur Jónsson.
Enskir jafnaðarmenn.
(Eptir H. Drachmann.)
Kveldsólar geisla brosin blíðu
og bjarmi dagsins um náttmálastundu
leika’ yfir bænum. Með straumfalli stríðu
stórflaumur árinnar gruggugur beljar;
sem boðsgestur kominn hjá kunningjum góðum
í kámuga bælið frá úthafsins slóðum
þokan sjer hvelfir yfir bæinn, — byrgist straumur;
svo brýzt fram nóttin, — dauðinn eða draumur.