Eimreiðin - 01.09.1898, Blaðsíða 72

232
í skýli, sem vindi og skýúða varna
skaraðar kolabáls glóðir í kringum, —
hnuplaðar vörur úr horninu þarna,
þar’s hlaðna byrðinga kaupmaður tæmir, —
situr heill flokkur í sótugum flikum,
með sinknýtta arma; þrettán af slíkum
affermdu skipið; af þeim svitinn rennur;
Engilsaxa blóð undir hörundi brennur.
Þeir hljóðlega pískra og pípuna totta
og pumpa svo ölið úr tinspengdum könnum;
eitthvað er í bruggi, það andlit þeirra votta,
eitthvert hapt að slíta þeim liggur á hjarta.
En þó að höndin titri og slagæðin slái,
það slagið vantar orð, sem hugsun þeirra nái;
þar er æðiseldur, en ráð og reglu þrýtur,
þá rís loks einn á fætur, af auga’ hans neisti hrýtur.
Hann kreppir hnefann og kámuga húfu
hann kreistir og þrífur frá breiðu enni
og þeytir í loga’ innar hálfbrunnu hrúgu
og hrækir i blossann, svo rýkur úr glóðum:
»Fjelagar!« hrópar hann, »hjerna fór stjettin,
húfan in sótuga’ og kolberinn grettinn; —
eptir er heilinn og hendurnar beima,
er heillvænni komandi dögum skal geyma.«
»Heyrið þjer storminn! og hamfara straumur
hvaðanæva fram brýzt oss kringum.
Hvi mókið þið þá? I dag er það draumur,
en dómur á morgun og — ef til vill — dauðinn.
Þjer sáuð þó blys, námuð sviðþef af bröndum.
Svælan kom hingað frá ókunnum löndum,
en ykkur hún brældi’ ei úr bælinu ljótu, •—
í brækjunni liggið þið enn þá í gjótu.«