Eimreiðin - 01.09.1900, Blaðsíða 12

1J2
Hans andvökum lauk nú,
Nú lítið á blóðroðið
er æfin þvarr svo skjótt.
Á sægirtri Drangeyju
lík hins unga manns,
og sverð yðar sliðrið
hann sofi vel og rótt,
er sögu styttu hans!
í friði fyrir vopnum
og vígamanna drótt.
Pótt lífi hann ræntuð
ei lét hann frægðar-krans.
IV. JÓL í SKÁLHOLTI.
(Þorláksmessu 1193).
Pað er liðið til jóla. Um lautir og hóla
sem línbrjóst á konum er drifthvítur snær.
En úr héröðum víða nú höfðingjar ríða,
þeir halda til Skálholts, þó leið sé vart fær.
Vinir heilsast án gleði, því hvers manns í geði
býr harmur, sem dylst ei að mjög gengur nær.
Nú er hátíð Krists burðar svo hljóðleg, að furðar:
þó hlýði menn kirkjusöng, léttist ei brá.
Hvílíkt tjón má það vera, sem til þess mun bera
að truflast hinn helgasti fögnuður má? —
Hann er dáinn, sem mestur var maður og beztur
og metinn og elskaður landsbúum hjá.
Hann var ljós íslands barna og leiðsögustjarna,
sem ljómandi sólgeisli’ í koldimmum geim,
þeirra faðirinn dýri og hirðirinn hýri,
sem helgastur, kærastur gimsteinn var þeim.
Hafði fimtán ár stjórnað og starfskröftum fórnað
svo stýrt fengi lýðnum til guðsríkis heim.
Hafði sextíu’ ár litið, er sumri var slitið,
og sumar kom aftur, er vetur leið frá.
Enn mun vor fylgja vetri með veðráttu betri,
af vötnum fer ís og af jörð leysir snjá;
og er sól vermir svörðinn, fær sumarblóm jörðin, —
en seint mun þess auðið hans jafningja’ að fá.