Eimreiðin - 01.09.1900, Qupperneq 15

»75
Frá þessum fyrirburðum snúum vér oss að mannlífinu, að
fólkinu, sem raunar mest ber á á sumrin, þegar sá ráfandi kvenna-
blómi prýðir göturnar, annaðhvort á útlenzku eða íslenzku; —
íslenzki flokkurinn er altaf hér um bil óumbreyttur, húfan og
peysan heldur sér gegnum aldirnar og er ekki undirorpin dutlungum
einhverra Parísardrósa, — enda má hér sjá margar fallegar stúlkur
og allar ganga þær svo, að auðséð er, að þær eru af norsku
konungablóði, sem hér segir:
»Áskæra yndismey,
alin á Garðarsey,
minnast þú mátt:
þú ert ei þrælum af,
þú rekur ættar-staf
austan um Atlanz-haf
annan á hátt«.
»Mær situr móðir þín
möndull þar seguls hvín
þrúðgum frá Pór.
Snjóhreinu enni á
upphimins stjörnur gljá,
fótum er Hekla hjá
helfríð og stór«. .
Aftur á móti er meiri tilbreyting í útlenzka búninginum, eða rétt-
ara sagt: búningunum, því þar kennir margra grasa, þar sem þeir
standa aldrei á steini og vara ekki árinu lengur; nú höfum vér
um stund getað glatt okkur við þessar merkilegu fígúrur, því þegar
þær komust ekki upp með að þenja sig út að neðan með »krínó-
línunni«, þá belgja þær sig nú út að ofan með svo voldugum
axlabelgjum, að það er eins og ætlast sé til að hafa sína þriggja pela
flöskuna á hvorri öxl, og hefði sveitamönnum einhverntíma þótt
þetta ekki svo afleitt ráð. Venjulega úreldist þetta samt fljótt,
því að »móðarnir« koma hingað ekki fyr en þeir hafa lifað sitt
fegursta utanlands. Pá er og ýmislegt eftirtektavert sem heilsan-
irnar snertir; því látum nú vera að hattar og húfur eru altaf á
lofti fyrir kvennfólkinu, þá er oftast nær meira tekið ofan fyrir
útlenda búninginum en vorum innlendu »peysum«. Einhverju
sinni fyrir nokkrum árum fundu einhverjar stúlkur upp á því, að
færa vatnskerlingu (það var Guðrún »grallari«, sem svo var kölluð,
nú dáin) í »dömu«-föt, með hatt og sjal, og var henni svo hleypt
út á götuna, en allir hattar og allar húfur voru strax á lofti hjá
heilum skólapiltahópum og fleirum »herrum«, sem mættu kerling-
unni, en sá heiður mundi varla hafa hlotnast henni, hefði hún verið
í venjulegum fötum eða með vatnsföturnar. Mjög misjafnlega
suýst kvennfólkið við, þegar því er heilsað; sumar eru vinalegar,
en þær eru færri; einstöku kvennmaður heilsar að fyrra bragði, og