Eimreiðin - 01.09.1900, Qupperneq 37

i97
um. — Ekki mun Góðtemplaraskáldskapurinn heldur lyfta sálunum
mjög hátt upp í hæðirnar, þótt þeir yrki um að þeir drekki ekki
áfengi; — annað eins og vísa Jónasar: »Hvað er svo glatt sem
góðra vina fundur« er þar fyrirdæmt og útskúfað, og annars
furða, að menn af þeirra flokki skuli mega eiga kvæði Jónasar eða
nokkurs annars manns en bindindsskálds.
NIÐURLAG. Sumt vantar hér enn, sem nauðsynlegt væri
að fá. Pað er fyrst og fremst opinbert uppboðshús, þar sem nóg
rúm væri, svo fólkið komist að og þurfi ekki að standa úti í rigning-
um og illviðrum, eins og oft hefur viljað til. Petta er skaði fyrir
alla, bæði þá sem eiga munina, fyrir þann, sem heldur uppboðið,
og fyrir þá, sem vilja kaupa. Pá vantar og vinnuhús eða hæli
fyrir niðursetninga eða þess konar aumingja, sem altaf er farið illa
með, hvað sem sagt er. Svo er sæmileg spítalabygging, bygging
fyrir »söfnin«, eins og tíðkast alstaðar, þar sem menn vita af sjálf-
um sér. Væri nær að verja landsfé til þess, heldur en til margs
annars, sem allir þekkja, en enginn nýtur.
En ef nokkuð væri til, sem laðað gæti útlenda ferðamenn
hingað, þá væri það »múseum«, eða bygging handa söfnunum, eins
og oftar en einu sinni hefur verið farið fram á. Vegna bókasafns
mun enginn koma hingað, því nóg er af þessháttar í útlöndum;
Landsbókasafnið er ónýtt, eintómt rusl og samsafn án allrar bók-
legrar fyrirhyggju, þótt þar séu til einstöku góð og dýr verk (sem
enginn notar). Málverkasafnið er ómerkilegt í sjálfu sér, þótt mál-
verkin séu dýr og vel gerð og sumum hér þyki gaman að sjá þau.
það eru því einungis þau tvö söfn, Forngripasafnið og Náttúru-
safnið, sem um er að gera; þau söfn eru nógu mikil til að fylla
hæfilega byggingu; þau aukast altaf jafnt og þétt, en verða að
hírast í klefum og kytrum, sem engum manni er bjóðandi. Varla
nokkur bær af heldra tægi er til, sem ekki eigi safnsbyggingu, og
kæmist hún hér á, þá mundi hún verða landinu til sóma og margir
ferðamenn mundu vilja sjá söfnin. Undarlegt er að sá smásálarskapur
skuli vera hér samhliða stórmenskunni, og heimtufrekjunni í öðru,
að þykja ekki minkun að því, að bjóða útlendingum og sjálfum oss
önnur eins hreysi og þau, sem þessi söfn mega til að búa við.
Háskóli mundi engan laða hingað, til þess erum vér of fámennir
og fátækir, en hér gengur það eins og annað: menn byrja á þak-
inu og ætla að enda á grundvellinum.