Eimreiðin - 01.01.1903, Qupperneq 66

65
Hún spurði, hvort það hefði verið vilji foreldra minna, að ég-
skyldi dyngja skömm og svívirðing yfir þau og sjálfa mig og
svíkja manninn minn. Litla virðing sýndi ég fcreldrum mínum me6
því, að gefa tilefni til þvaðurs.
«þau verða að liggja eins og þau hafa um sig búið,« svaraði
ég henni og auk þess mætti ókunna frúin vita, að ég þyldi ekkir
að neinn færi smánarorðum um dóttur foreldra minna.
Við borðuðum, við tvær einar. Karlmennirnir kringum okkur
sátu þegjandi og gátu hvorki hreyft hníf né gaffal.
Gamla konan var sólarhring um kyrt, til að hvíla sig; svo-
fór hún. En meðan hún var, gat ég ómögulega skilið í, að hún
væri móðir mín. Ég vissi bara, að móðir mín var dáin.
Pegar hún var að fara af stað, og ég stóð við hlið hennar £
dyrunum og vagninn var kominn, þá sagði hún við mig:
»Heilan sólarhring hef ég nú verið hér, án þess að þú hafir
viljað kannast við mig sem móður þína. Um óbygðir hef ég
ferðast hingað, tuttugu mílur á þrem dögum, og ég skammast
mín svo fyrir þig,, að ég skelf og titra eins og ég hefði veri6
húðstrýkt. Verði þér afneitað eins og mér hefur verið afneitað,
útskúfað eins og mér hefur verið útskúfað, Verði þjóðvegirnir
heimili þitt, hálmbæli rúm þitt, kolagröfin arinn þinn. Skömm og
svívirðing verði laun þín, og slái aðrir þig, eins og ég nú slæ þig!«
Og hún rak mér rokna löðrung.
En ég tók hana upp, bar hana niður þrepin og setti hana í
vagninn. »Hver ert þú, að þú formælir mér?« sagði ég. »Hver
ert þú, að slærð mig? Lað þoli ég ekki neinum.«
Og ég gaf henni löðrunginn aftur.
Vagninn ók af stað samstundis, en þá, í því augnabliki, Gú-
staf Berling, vissi ég að Margrét Celsing var dauð. —- Hún var gó&
og saklaus; hún þekti ekkert ilt. Englarnir höfðu grátið á gröf
hennar. Ekki hefði hún slegið móður sína, ef hún hefði lifað.«
Förumaðurinn við dyrnar hafði tekið vel eftir og orðin höfðu
snöggvast yfirgnæft hinn tælandi þyt frá hinum eilífu skógum.
Sjá, þessi volduga frú, hún gjörði sig sjálfa jafna honum í synd,
systur hans í glötun, til þess að gefa honum hugarþrek til að lifa.
þannig átti hann að komast að raun um, að sorg og synd hvíldi á
herðum fleiri en hans. Hann stóð upp og gekk til majórsfrúarinnar.
»Viltu nú lifa‘ Gústaf Berling?« spurði hún með grátstaf f
kverkunum; »hversvegna vilt þú deyja? Lú hefðir getað orðið