Eimreiðin - 01.05.1905, Qupperneq 48

128
amma gamla spratt upp úr stólnum sínum og vildi endilega fara
að segja frá líftík ekkjudrotningarinnar hásælu, sem hún hefði
orðið svo fræg að komast í kynni við á götu.
En þegar þessi óþrjótandi orðadrífa stóð sem hæst, sló alt í
einu öllu í dúnalogn, er einhverjum varð litið á klukkuna og sagði:
eimskipið; allir stóðu upp, karlmennirnir, sem ætluðu til bæjarins,
ruku af stað, allir, sem viðstaddir voru, fóru sinn í hverja áttina,
og spurningin um, hvort átta vetra hundur gæti kallast gamall
hundur eða ekki — hún hékk eftir alt saman óleyst í loftinu.
Tryggur var sá eini, sem ekki lét á sér bæra. Hann var orð-
inn vanur að heyra þetta heimilisþjark og honum stóð alveg á
sama um þessar spurningar, sem engin úrlausn fékst á. Hann
rendi gáfuaugum sínum yfir dögurðarborðið, sem allir voru frá
gengnir, lagði svo svarta trýnið fram á lappirnar sínar þreknu og
lokaði augunum, til að fá sér dálítinn dúr eftir morgunverðinn.
Meðan á sveitardvölinni stóð, var tæplega annað að starfa en að
éta og sofa.
Tryggur var af óblönduðu, dönsku hundakyni úr dýragarðin-
um; kóngurinn hafði meira að segja keypt bróður hans, og frá
því var öllum skýrt berlega, sem komu á heimilið.
En hann hafði samt átt við allmikla hörku að búa í uppvext-
inum; því honum var upprunalega ætlað að verða varðhundur við
hinar miklu kolabirgðir kaupmannsins úti á Kristjánshöfn. Par
hegðaði Tryggur sér fyrirtaks vel. Á nóttunni var hann ólmur
og grimmur sem tígrisdýr, en á daginn svo stiltur og vinalegur —
meira að segja bljúgur, að kaupmaðurinn fór að veita honum eftir-
tekt og lét Trygg hækka í tigninni, gerði hann úr varðhundi að
stofuhundi. Og það var eiginlega fyrst eftir það, að allir fullkom-
leikar þessa göfuga dýrs tóku að ná vexti og viðgangi.
Allrafyrst hafði hann með einkennilegri lítilþægni staðnæmst
við dyrnar og horft svo auðmjúklega á þann, sem inn gekk, að
menn gátu ekki fengið af sér að hleypa honum ekki inn í stáss-
stofuna; og þar gerði hann sig brátt heimakominn, fyrst undir
legubekknum, en síðar meir á mjúku ábreiðunni fyrir framan ofn-
inn. Og eftir því sem hverjum einstökum í húsinu lærðist æ bet-
ur og betur að meta hina dæmalausu eiginleika hans, hækkaði
Tryggur smámsaman í tigninni, unz kandídat Hansen fullyrti, að
hann væri í raun og veru húsbóndinn á heimilinu, sá sem mestu réði.
Pað éitt er víst, að alt framferði Tryggs fékk á sig blæ, sem