Eimreiðin - 01.05.1905, Síða 51

i3i
hvenær sem það varð vitund hrætt, verða blátt, stirðna upp og
koma ekki upp nokkru hljóði, er það reyndi að orga.
En allar þessar skemtanir voru þó ekki nema smáræði og
lítilsháttar í samanburði les grands cavalcades d’amour1 2), og þar
var Tryggur jafnan fremstur í flokki. 6—8 eða io—12 stórir
gulir, svartir og rauðir hundar með langri halarófu af öðrum minni og
örsmáum rökkum, sem voru svo útbitnir og ataðir, að lítt varð séð,
hvernig þeir voru gerðir, en eigi að síður ærið hugrakkir með upp-
spertar rófurnar og másandi af ákafa, þó þeir gætu alls ekki gert
sér von um að hafa annað upp úr krafsinu, en að fá nýja ráðn-
ingu og verða velt í forinni, — og svo af stað á fleygiferð eftir
götunum, yfir torgin, jurtagarða og blómreiti, með áflogum og
ýlfri, blóðugir og forugir, með lafandi tungum, —- úr vegi menn
og barnavagnar, gefið rúm áflogum og ástabralli hundanna —
þannig þeystust þeir eins og Ásareið gegnum aumingja bæinn.
Af mönnum á götunum skeytti Tryggur ekki um neina nema
lögregluþjónana. Því af sínu mikla viti hafði hann fyrir löngu
skilið, að lögreglan var þar til þess, að vernda hann og hund-
bræður hans gegn mönnum og margs konar yfirgangi. Pess vegna
stanzaði hann ætíð náðarsamlega, þegar hann mætti lögregluþjóni,
til að láta klóra sér bak við eyrað. Einkum átti hann sér góðan
gildvaxinn vin uppi í Opnurá, en þar átti Tryggur Hatson?), sem
hann hafði haft árum saman.
Þegar lögregluþjónn Fróði Hansen kom upp úr kjallaramunna,
sem ekki allsjaldan bar við, því hann var glaðvær piltungi, sem
gaman var að bjóða hálfan bjór, — þá var andlitið á honum ekki
ósvipað upprennandi sól; því það var kringluleitt og rautt, heitt
og glansandi. En þegar hann var kominn upp á táið í fullri stærð
°g gaut augunum sínum ströngu aftur og fram um götuna, til
þess að grenslast eftir, hvort nokkur miður velviljuð sál kynni nú
að hafa séð, hvaðan hann bar að, þá brá fyrir endurminningu um
nokkuð, sem við æskumennirnir lásum um í eðlisfræðinni, og sem mig
minnir að við kölluðum útþenslukóeffisíentinn3). Því þegar menn
virtu fyrir sér sterka beltið hans og hvað djúpa laut það reyrði
inn í hann bæði að framan og aftan og á hliðunum, þá varð mönn-
1 o: Ástabrallshlaupin eða hundastóðsferðirnar.
2 0: Ástasamband eða fylgilag (kærustu).
3 o: Margfaldarann.
9