Eimreiðin - 01.09.1905, Síða 54

214
Maðurinn fallni.
(Kveðið haustið 1902).
f’ögul gríma á svörtum seiði
situr yfir höfði mínu:
Ríkir bæði úti og inni
einvöld norn í ríki sínu.
Mér er þrunginn höfuð-hugi;
hjarta mitt er fult af tárum:
Liggja þungt á muna mínum
minningar frá liðnum árum.
Orsök þess, að hljóður hugur
hefir vöku í nætur tjaldi,
hún er sú, að hann er fallinn,
hniginn fyrir norna valdi
— hann, sem þjóðar gagn oggæfu
gerði að æfistarfi brýnu,
gekk og stóð á fráum fótum,
fylgdi jafnan merki sínu.
Veit ég Saga sínum manni
sæti býr og hvílu reiðir
inn’í sjálfu öndveginu,
eigin hendi þangað leiðir,
— meðan Gleymska garpa sína
grefur undir veggjum hallar.
Eigi að síður, út við dyrnar,
orða minna hljómur gjallar.
Eigi að síður, út úr dyrum,
orða minna lúður gjallar;
hljóma skyldi hvelt og lengi,
hátt til fjalls og lágt til vallar,
þeirra til, sem fara í flýti
fram og aftur þjóðgötuna,
-— allra þeirra, er einhvern tíma
orð mín kynnu heyra og muna.
Ruddi veg, og réðst við fáa,
röskur drengur, að endurbótum,
þar sem vóru, og enn þá eru,
undir hunda og manna fóturn
grafin djúpt og endur-orpin
óðalsgæði í móðurlandi,
geymd og duld frá alda öðli
einsog gull í náma sandi.
Ósérhlífinn alla daga,
aldrei spar á forystunni
þegar eitthvað þurfti að gera
það, sem enginn hinna kunni,
eða vildí á sig leggja;
ör og skjótur í hverju bragði;
eygði fyrstur eina ráðið,
óhræddur á vaðið lagði.
Ausa vildi auði úr sjónum,
upp úr jörðu gullið brjóta,
skoraði fast á fólksins krafta
fengsins afla og hans að njóta. —
Að honum stefndi Marðar-mælgi,
margt og ilt í far hans lagði:
»Hann vill græða á okkar elju,«
allur tjöldinn manna sagði.
Daginn vildi hann drjúgum auka,
— draga úr veldi skímu-nætur,
þeirrar sem að þjóðarandann
þröngum sjónhring una lætur —
árdagsskini úr álfu Suðra.
Upp var skotið dökku merki:
»Sólargapinn sína móður
svívirðir í orði og verki.«