Eimreiðin - 01.09.1906, Blaðsíða 51

211
sem hrópar hæst. Og óttinn, þessi eðlilegi ótti, sem var ráðgjafi for-
feðra þinna og einnig minna, þegar menn höfðust við í hellum, óttinn,
sem skóp guði og glæpi, gerir þig fráhverfan hinum ólánssömu og
sviptir þig allri vorkunnsemi. Og þú vilt ekki vera réttlátur. Hið hvíta
andlit réttlætisins, hins nýja guðdóms, viltu ekki kannast við, en skríður
frammi fyrir hinum gömlu guðum, sem eru svartir, eins og þú, af of-
stopa og ótta. Þú dáist að ofsakraftinum, af því að þú hyggur hann
hið æðsta afi og veizt ekki, að hann eyðir sjálfum sér. Þú veizt ekki,
að allir hlekkir falla á endanum fyrir réttlátri hugmynd.
Þú veizt ekki, að hið sanna afl býr í vizkunni og að hún ein
gerir þjóðirnar miklar. Þú veizt ekki, að það sem gerir lýðina fræga,
er ekki heimskuhrópið, sem heyrist á almannafæri, heldur hugsunin
lotningarverða, sem dylst í einhverju fátæklegu herbergi, en breiðist
síðan út um heiminn og breytir svip hans.
Þú veizt ekki, að þeir gera ættjörðu sinni sóma, sem fyrir rétt-
lætið hafa þolað fangelsi, ofsóknir og útlegð. Þú veizt ekki.«
Dr. H.
Nokkur kvæði.
I. LITLA EYJAN.
Litla eyjan, landið mitt,
legg ég mig í fangið þitt;
æ, hvað þér er ósköp kalt,
autt og nakið brjóstið alt!
Nakta má ei næða þig,
nei, við skulum klæða þig;
grösin verða’ að græða þig,
guð og menn að fæða þig.
Þroskalitla þjóðin mín
þarna liggur móðir þín
föl, því hún er fatasnauð,
fögur, hefði ’ún klæði og auð.
Langar þig ei lyfta’ enni
láta’ úr böndum svifta’ enni?
Knálega’ að þér kiptu’ enni,
kónga enga giftu’ enni!
Kvíddu ekki, móðir mín!
Mannvænlegu börnin þín
hlakka til að hefja þig,
hlýjum klæðum vefja þig.
Skyldir þú ei þykja prúð,
þegar verður að þér hlúð,
klædd í valla’ og skógar-skrúð,
skörulega fjalla-brúð!
Blessað litla landið mitt,
læknist sérhvert meinið þitt!
Lág eru’ enn og köld vor kot,
kotruð inn í dala skot.
Æðaslög og andardrátt
æðra lífs, þar vantar mátt,
mátt, sem lyfti hugum hátt,
hátt sem stjörnuhvolfið blátt.
14’